Agencja ubezpieczeniowa Głogów

Głogów (łac. Glogovia, niem. Glogau, cz. Hlohov) – miasto w zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, położone na Dolnym Śląsku, siedziba powiatu głogowskiego oraz gminy wiejskiej Głogów. Umiejscowione nad rzeką Odrą.

Według danych GUS z 31 grudnia 2022 r., Głogów liczył 60 158 mieszkańców i był pod względem liczby ludności szóstym miastem w województwie dolnośląskim, a także 59. spośród najludniejszych miast w Polsce.

Miasto usytuowane jest na obszarze Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego.

Głogów usytuowany jest w północnej części woj. dolnośląskiego, na pograniczu Pradoliny Barucko-Głogowskiej i Wzgórz Dalkowskich. Prawie w całości obecne miasto leży na lewym brzegu Odry, choć kiedyś jego zasadniczy trzon znajdował się na Ostrowie Tumskim otoczonym ramionami rzeki. Występują tu dwie jednostki morfologiczne:

Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosi 35,11 km². Miasto stanowi 7,98% powierzchni powiatu.

W tym:

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało reach woj. legnickiego.

Głogów składa się z następujących osiedli:

oraz dzielnic/wsi w obrębie granic miasta:

Głogów (gmina wiejska), Jerzmanowa, Kotla, Żukowice.

Walory przyrodnicze miasta stanowią: szata roślinna i zwierzęca, gleby, wody i urozmaicony krajobraz. System zieleni tworzą parki (wokół Starego Miasta i kanału Sępolno), zieleń łęgowa nad Odrą i w Ostrowie Tumskim, niewielkie kompleksy lasów, ogrody działkowe oraz w ostatnich latach system zieleni izolacyjnej wokół hut miedzi. W obrębie miasta znajduje się szesnaście pomników przyrody. Tereny nadodrzańskie stanowią biologicznie czynne kompleksy i są ostoją ptactwa wodnego.
Podstawowe kompleksy roślin występują w następujących głównych grupach (W.Szafer):

Jakość środowiska wpływa znacząco na samopoczucie i zdrowie jego mieszkańców. Ogólnie w ostatnich latach ulega poprawie. Inwestycje proekologiczne w Hucie Miedzi („Modernizacja Wydziału Ołowiu”, „Instalacja odsiarczania elektrociepłowni HM „Głogów”) oraz coraz częstsze wykorzystywanie get celów grzewczych i technologicznych paliw ekologicznych ograniczyły emisję zanieczyszczeń do atmosfery.

Największą populację Głogowa odnotowano w 1996 r. – według danych GUS 74 390 mieszkańców.
Od 1996 roku liczba mieszkańców Głogowa spadła o 6374 osób, spowodowana ujemnym saldem migracji.

Kolejny rok z rzędu liczba mieszkańców Głogowa utrzymuje się poniżej 70 000 osób. Kobiet jest o 2302 więcej niż mężczyzn. Czasowo na terenie miasta zameldowane są 1122 osoby. W porównaniu z 2007 liczba mieszkańców zmalała o 506 osób (w 2007 r. było ich 69 978).

W 2008 urodziło się 790 dzieci, o 53 dzieci więcej rok wcześniej (w 2007 r. było ich 737). W tym samym okresie zmarło 510 osób.
Przyrost naturalny wynosi więc 280 osób, a spadek liczby mieszkańców jest wynikiem migracji, głównie ludzi młodych, poza Głogów.
Ma to związek z pozostawaniem wykształconych młodych ludzi w dużych miastach, siedzibach uczelni oraz z budowaniem domów na terenie ościennych gmin, głównie: Gmina Głogów, Gmina Jerzmanowa, Gmina Radwanice, Gmina Grębocice.

Informacja o ludności Głogowa na dzień 31.12.2010 r.

Liczba mieszkańców Głogowa zameldowanych na pobyt stały – 68 811, w tym 56 cudzoziemców zameldowanych na pobyt stały.
W porównaniu z rokiem 2009 liczba mieszkańców zmalała o 341 osób (w 2009 r. – 69 152 osoby). Liczba osób z podziałem na płeć: kobiet – 35 702, mężczyzn – 33 109 (kobiet jest o 2593 więcej niż mężczyzn). Na pobyt czasowy na terenie Głogowa zameldowanych jest 1477 osób.

W roku 2010 urodziło się 779 dzieci (w roku 2009 – 787 dzieci), tj. o 8 dzieci mniej niż w roku 2009, w tym: chłopcy – 369, dziewczynki – 410

Zmarło 500 osób (w roku 2009 – 486 osób, tj. więcej o 14 osób). Przyrost naturalny wynosi więc 279 osób.

Spadek liczby mieszkańców jest wynikiem migracji głównie ludzi młodych, poza Głogów. Ma to związek z pozostawaniem wykształconych młodych ludzi po ukończeniu studiów, w dużych miastach, jak również z wyprowadzeniem się poza Głogów, w związku z budową domów na terenie ościennych gmin, głównie: Głogów, Jerzmanowa, Radwanice, Grębocice, Serby.

Jako populacja mieszkańcy Głogowa wyraźnie się starzeją:

Najwięcej żyjących mieszkańców jest w grupie urodzonych:

Od 2006 roku liczba urodzeń przedstawia się następująco:

Najwięcej mieszkańców mieszka na ulicach:

Istnieją również ulice, gdzie mieszka tylko kilka osób, np. Brzozowa, Bukowa, Dobra, Geodezyjna, Kossaka, Bolesława Wysokiego, Konopnickiej, Krawiecka, Księdza Novarese, Nadbrzeżna, Narciarska, Piaskowa, Topolowa, Wierzbowa.

W załączeniu wykaz ulic z podaną liczbą mieszkańców – Wykaz

Ogółem jest w mieście 257 ulic i placów.

W Głogowie wyodrębniono 11 osiedli mieszkaniowych. Liczba mieszkańców poszczególnych osiedli wynosi obecnie:

Nazwa miasta pochodzi od słowa glogh, które oznacza cierń lub kolec. Początkowo głogiem nazywano wszystkie krzewy kłujące, aby z czasem zawęzić tę nazwę do jednej rośliny głogu. Odnosi się ona complete właściwości terenów, na których miejscowość została założona i ma związek z roślinnością charakterystyczną dla tego obszaru – teren porośnięty głogiem. Niemiecki nauczyciel Heinrich Adamy swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia nazwę miasta zanotowaną w dokumencie z 1213 roku Glogow.

Nazwę miasta w zlatynizowanej formie cum urbem Glogua oraz urbs Glogus notuje Kronika Thietmara w roku 1010. W 1120 roku wzmiankowany był duce Woyslao Glogoviensi. Później występują także inne warianty tej nazwy: Glogov (1155), castra Glogova (1157) oraz Glogou w roku 1208 w falsyfikacie dokumentu z XIV w. W średniowieczu występowała również nazwa w formie żeńskiej Głogowa.
Na przestrzeni dziejów występowały następujące niemieckie formy nazwy miasta od XI complete XX w. – Glogau oraz Gross-Glogau (XV-XIX w.). W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińskie nazwy: Glogovia, Glogovia Maior.

W spisanych po łacinie dokumentach średniowiecznych z 1242 oraz 1318 roku miasto wymienione jest pod nazwą Glogouia. Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie Glogovia notuje spisana po łacinie w latach 1269–1273 Księga henrykowska.

Nazwę miejscowości w zlatynizowanej formie Glogovia wymienia spisany ok. 1300 roku średniowieczny łaciński utwór opisujący żywot świętej Jadwigi Vita Sanctae Hedwigis. Około 1300–1305 r. w łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. „Księdze uposażeń biskupstwa wrocławskiego”) miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Glogovia. Źródło to wymienia również wsie, które obecnie zostały wchłonięte przez miasto i stanowią jego części bądź dzielnice jak Wróblin Głogowski pod nazwą Wroblino, Obora, Brzostów zanotowany pod nazwą Brustow oraz Krzepów zapisany w formie Crzepowo.

W pruskim urzędowym dokumencie z 1750 roku wydanym języku polskim w Berlinie przez Fryderyka Wielkiego miasto wymienione jest pośród innych śląskich miejscowości jako Glogow. Późniejsza nazwa niemiecka Glogau jest zgermanizowaną nazwą pierwotnej słowiańskiej i nie ma ona znaczenia w języku niemieckim. Stała się ona urzędową nazwą miasta dopiero po zajęciu Śląska przez Prusy w wyniku trzech wojen śląskich z Austrią^{[potrzebny przypis]}. Nazwę Głogow w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany pod koniec wieku XIX podaje wiele wariantów nazw miejscowości: niemiecką Glogau oraz polskie – Głogów, Głogówek na Szląsku, a także Głogów Dolny lub Wielki oraz w formie żeńskiej Głogowa Dolna lub Wielka, a po niemiecku Gross-Glogau i Ober-Glogau oraz Klein-Glogau.

Niektóre hipotezy skłaniają się do poglądu, że osada Lugidunum z mapy Ptolemeusza może być Głogowem – miejscowość ta zdaniem niektórych została odwzorowana w dziele „Geografia” Klaudiusza Ptolemeusza z lat 142–147 naszej ery. O tym że miejscowość ta była Głogowem, informuje kompendium Lexicon Universale oraz wynika to z jej położenia względem innych zidentyfikowanych miejscowości Śląska, jednakże inne źródła identyfikują Lugidunum z Legnicą. Jest to jednak przypuszczenie, ponieważ mapa Ptolemeusza jest bardzo niedokładna.

Głogów jest jedną ze starszych miejscowości na terenie Polski. Najstarszy głogowski gród założony został w X wieku przez słowiańskie plemię Dziadoszan i położony był na prawym brzegu Baryczy. Plemienny gród został zdobyty przez Mieszka I, który około 989 roku zbudował nowy większy gród w widłach Baryczy i Odry na terenie dzisiejszej kolegiaty na Ostrowie Tumskim. Gród miał kształt owalu o wymiarach 108 × 78 metrów. Wnętrze szczelnie zajmowały liczne budynki o konstrukcji zrębowej ustawione równolegle realize ulicy, a w miejscu dzisiejszej kolegiaty istniał niewielki kamienny kościół.

W latach 1010 i 1017 wojska niemieckie Henryka II znalazły się dwukrotnie pod grodem w Głogowie. Accomplish oblężenia grodu jednak nie doszło, o czym wspomina Thietmar z Merseburga. Najsłynniejszą z stroll o Głogów jest obrona miasta w roku 1109 przed wojskami króla niemieckiego Henryka V.

W roku 1157 Głogów zdobyty został przez Fryderyka I Barbarossę, który spalił gród.

Od 1251 r. Głogów był stolicą księstwa głogowskiego, jednego z trzech samodzielnych na Dolnym Śląsku.
W 1202 roku wzmiankowany był po raz pierwszy kasztelan, którym był Andrzej, kolejni to m.in. Gebhard I Wezenborg (1206–1217), Przecław (1218–1223), Mojko (1239), Bozanta (1240), Jaksa (1242), Mirosław (1248), Gebhard II Wezenborg (1260) W mieście książę Konrad I zbudował pierwszy murowany zamek książęcy siedzibę kasztelanii. W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym księcia Bolesława Rogatki z 1242 roku wymieniony jest Jaksa kasztelan głogowski we fragmencie Jaxa castellano in Glogouia. W roku 1253 książę kazał założyć w miejscu istniejących na lewym brzegu rzeki osad miejscowość z prawem miejskim magdeburskim.

W XVI w. wymarła głogowska linia Piastów śląskich, której ostatnim przedstawicielem był Jan II Szalony.

W latach 1491–1506 rządzili tu Jagiellonowie, Jan Olbracht i Zygmunt Stary, późniejsi królowie polscy. Później zaś miasto podlegało Jagiellonom czeskim, a następnie Habsburgom.

W połowie XVII w., w czasie wojny trzydziestoletniej, Głogów zamieniony został w twierdzę. Był oblegany i zdobywany przez wojska pruskie, francuskie, rosyjskie, szwedzkie i austriackie.

Od roku 1740 podlegał pruskim Hohenzollernom. W czasie wojen napoleońskich kwaterowały tu polskie oddziały Jana Henryka Dąbrowskiego, szwadrony 4. pułku strzelców konnych Księstwa Warszawskiego, trzykrotnie odwiedził go również Napoleon. Umocnienia twierdzy z zaledwie czterema przejściami w postaci bram Dworcowej, Odrzańskiej, Pruskiej i Wrocławskiej zahamowały na wiele lat rozwój miasta.

Pierwsza drukarnia w Głogowie została założona prawdopodobnie około 1606 przez Joachima i Wiganta Funchów i działała complete wojny trzydziestoletniej. Kolejna drukarnia powstała w 1676. W XIX wieku drukarstwo stało się ważną gałęzią przemysłu w Głogowie. W 1862 w mieście zaczęło się ukazywać czasopismo naukowo-kulturalne „Schlesische Provinzialblätter – Neue Folge”, będące kontynuacją ważnego dla kultury Śląska periodyku „Schlesische Provinzialblätter”.

W XIX w. starano się o zniesienie umocnień, lecz dopiero w 1873 r. udało się przesunąć ich granice na wschód, a w 1902 zostały one zniesione, co umożliwiło normalny jego rozwój. Po zlikwidowaniu murów miejskich miasto przeżyło boom budowlany, a liczba ludności wzrosła z 24 000 około roku 1900 do 33 000 w roku 1939. Przewidując taki rozwój wypadków już w roku 1905 władze miasta zaangażowały Josepha Stübbena (1845–1936), jednego z najbardziej cenionych miejskich planistów w ówczesnych Niemczech, do stworzenia długookresowego planu rozwoju miasta Głogowa. To za jego przyczyną stworzono w kolejnych latach ciąg zieleni na terenie pozostałym po okalających centrum miasta bastionach. W mieście pracowała fabryka pieców, maszyn, zegarów i browar.

W 1917 miał miejsce bunt żołnierzy miejscowego garnizonu zwany rewolucją głogowską (Czerwona Rada Żołnierzy), która została krwawo stłumiona.

Krótko przed końcem II wojny światowej Głogów został ogłoszony twierdzą. Sześciotygodniowe oblężenie miasta przez Armię Czerwoną (od 11 II attain 1 IV 1945 r.) spowodowało zniszczenie ponad 95% budynków. Stare Miasto legło w gruzach. Zburzona została m.in. XV-wieczna kolegiata pw. Najświętszej Marii Panny. Ku czci żołnierzy radzieckich – zdobywców miasta wystawiono pomnik na Placu Słowiańskim. Glogau latem 1945 r. został przekazany przez sowieckie władze okupacyjne pod polską administrację. Niemiecka nazwa Glogau została zastąpiona nazwą Głogów.

W wyniku postanowień konferencji jałtańskiej miasto zostało przyłączone get Polski i w maju 1945 przybyli reach Głogowa pierwsi powojenni osadnicy, którzy zastali jedynie ruiny i zgliszcza. Odbudowa miasta nie została dokończona realize tej pory. Gwałtownemu przeobrażeniu i rozwojowi uległo dopiero po decyzji o budowie huty miedzi, zapoczątkowanej w 1967 r. Huta jest wciąż największym zakładem przemysłowym miasta. W 1974 Rada Państwa odznaczyła miasto Głogów Orderem Odrodzenia Polski I klasy.

Od 1945 complete 1950 Głogów należał do województwa wrocławskiego, zaś w 1950 włączony został do nowo powstałego województwa zielonogórskiego. Od 1975 get 1998 należał do województwa legnickiego. Realize województwa dolnośląskiego należy od reformy administracyjnej w 1999.

Gmina Miejska Głogów zalicza się do miast o wyraźnie rozwiniętej funkcji przemysłowej, jest jednym z centralnych miast Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Głównym sektorem gospodarki jest hutnictwo miedzi. Potencjał ekonomiczny skupiony jest przede wszystkim w jednym przedsiębiorstwie – Hucie Miedzi Głogów.

Sami mieszkańcy przejawiają dużą przedsiębiorczość. Świadczy o tym liczba podmiotów gospodarczych zarejestrowanych w mieście. Obecnie jest ich około 7 tys. Dominują branże związane z handlem, obsługą nieruchomości, budownictwem, produkcją i transportem. Najwięcej ludzi pracuje w przemyśle, budownictwie, ochronie zdrowia, handlu i usługach.

Władze lokalne uchwaliły, iż celem strategicznym jest zapewnienie jak najlepszych warunków get zwiększania aktywności gospodarczej w Głogowie poprzez oferowanie korzyści dla inwestorów lokujących działalność gospodarczą na terenie miasta. Jedną z metod stwarzania przez samorządy lokalne zachęt dla inwestorów są ulgi i zwolnienia z podatków lokalnych.
Stąd też Rada Miejska w Głogowie w kwietniu 1999 r. wprowadziła zwolnienie z podatku od nieruchomości dla nowo powstałych podmiotów gospodarczych, prowadzących działalność produkcyjną lub usługową. Główne cele jakie Zarząd Miasta chce osiągnąć poprzez wprowadzenie ulg podatkowych, to:

W marcu 2008 utworzona została w Głogowie Podstrefa Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej o powierzchni 14,5 ha.

Głogów jest węzłem komunikacyjnym, gdzie krzyżują się szlaki komunikacji drogowej, kolejowej oraz rzecznej.

Przez Głogów przebiega droga krajowa nr 12 relacji Łęknica – Żary – Głogów – Leszno – Kalisz – Radom – Lublin – Berdyszcze (Dorohusk). Biegnie ona w Głogowie przez drugie pod względem wielkości w Europie rondo oraz przez jedyny w promieniu kilkudziesięciu kilometrów most na Odrze.

W mieście krzyżuje się kilka dróg wojewódzkich:

Najważniejszą linią przebiegającą przez Głogów jest linia międzynarodowa C-E 59, relacji Szczecin – Głogów – Wrocław – południe Europy. Jej najważniejszy, 2-torowy, zelektryfikowany odcinek Szczecin – Wrocław (linia kolejowa nr 273) posiada długość 356 km (do Głogowa kolej doprowadzono w październiku 1846). Drugą linią jest linia kolejowa nr 14, prowadząca z Żar przez Wschowę do Leszna. Linia ta na odcinku Głogów – Żagań jest aktualnie wyłączona z ruchu pasażerskiego.

W granicach administracyjnych miasta znajdują się cztery czynne stacje kolejowe:

Transport pasażerski odbywa się głównie przez stacje Głogów oraz Krzepów. Pozostałe dwie stacje są obecnie powoli wycofywane z użycia.

Głogów posiada regularne połączenia kolejowe z takimi miastami jak: Zielona Góra, Ścinawa, Wrocław, Opole, Katowice, Sosnowiec, Włoszczowa, Kielce, Skarżysko-Kamienna, Radom, Nałęczów, Lublin, Warszawa, Łódź, Kędzierzynie-Koźle, Budapeszt, Berlin.

Głogów położony jest nad rzeką Odrą. Wzdłuż rzeki, na terenie miasta znajdują się dwa porty: port katedralny oraz harbor zimowy.

Głównym podmiotem realizującym autobusowe połączenia międzymiastowe jest głogowska firma Intertrans PKS S.A. Firma ta obsługuje około 90 linii regularnych oraz kilkanaście linii specjalnych. Miasto posiada połączenia m.in. z Częstochową, Gorzowem Wielkopolskim, Kaliszem, Karpaczem, Poznaniem, Warszawą i Wałbrzychem. Usługi z zakresu komunikacji międzymiastowej oferują ponadto prywatni przewoźnicy. Głogów w tym zakresie posiada połączenia z takimi miejscowościami jak: Legnica, Lubin, Polkowice, Sława, Wschowa, Leszno, Poznań, Góra i Rawicz.

Miejską komunikacją publiczną na terenie miasta zajmuje się spółka miejska Komunikacja Miejska Sp. z o.o. Pojazdy firmy obsługują 9 linii komunikacyjnych miejskich. Ponadto w Głogowie działa wiele korporacji taksówkarskich.

W 2012 przy ul. Kościuszki otwarto sanitarne lądowisko.

Przez miasto przebiega Wielkopolska Droga św. Jakuba i Dolnośląska Droga św. Jakuba – odcinek szlaku pielgrzymkowego complete grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela w Hiszpanii.

Głogów jest ważnym regionalnym ośrodkiem naukowym. Mieści się tu wiele szkół ponadgimnazjalnych oraz policealnych. Działa jedyne w zachodniej Polsce szkolne obserwatorium astronomiczne. Rozwija się szkolnictwo wyższe, zarówno na studiach dziennych, zaocznych oraz podyplomowych. W Głogowie funkcjonuje 13 przedszkoli publicznych i 4 przedszkola niepubliczne m.in. „Promyk” i „Jarzębinka”.

Lista szkół w Głogowie:

Szkoły podstawowe:

Szkoły ponadpodstawowe:

Szkoły artystyczne:

Szkoły policealne:

Uczelnie:

Attain wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty:

istniejące:

obiekty niezachowane:

Informację turystyczną na terenie miasta prowadzą: Centrum Informacji Turystycznej mieszczące się przy ul. Koszarowej 1 oraz Wydział Promocji Miasta – Ratusz – Rynek 10.

Głogów jest miejscem wielu ważnych wydarzeń o charakterze kulturalnym, m.in.:

Na terenie miasta działa wiele instytucji i stowarzyszeń upowszechniających kulturę i sztukę wśród mieszkańców miasta i regionu, a także reprezentujących miasto Głogów na arenie krajowej i międzynarodowej. Pull off najważniejszych podmiotów działających w sferze kultury, zaliczyć można:

Patronem miasta jest św. Mikołaj. Został on patronem miasta z chwilą powstania tu kościoła pw. św. Mikołaja (XIII w.). Przy głogowskiej kolegiacie łączą się dwa etapy szlaku pątniczego attain grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela w Hiszpanii: wielkopolski oraz dolnośląski.

Na terenie Głogowa działalność religijna prowadzą następujące kościoły i wspólnoty:

W mieście swoją siedzibę ma powstały w 1946 roku „Chrobry” Głogów, którego sukcesami są m.in. 6. miejsce w I lidze, gra w barażach o Ekstraklasę oraz 1/2 finału Pucharu Polski. Klub rozgrywa domowe mecze na Stadionie Miejskim przy ul. Wita Stwosza 3 w Głogowie.

W Głogowie mieści się siedziba Chrobry Głogów (piłka ręczna), zespół rozgrywa mecze w Superliga polska w piłce ręcznej mężczyzn. Klub rozgrywa domowe spotkania na Hali widowiskowo-sportowej im. Ryszarda Matuszaka w Głogowie.

W Głogowie działają:

Dzięki aktywnej współpracy głogowskiego samorządu, szkół, stowarzyszeń oraz wielu głogowian z podobnymi podmiotami w miastach partnerskich, Głogów został wyróżniony przez Radę Europy:

Miasta partnerskie:(w nawiasie podany jest rok rozpoczęcia współpracy z danym miastem)

Powiat głogowski położony jest nad rzeką Odrą, w północnej części województwa dolnośląskiego (od 1 stycznia 1999) na pograniczu Pradoliny Barycko-Głogowskiej i Wzgórz Dalkowskich. Jedną z wielu zalet jest jego usytuowanie w sieci komunikacyjnej. Położony jest na skrzyżowaniu linii kolejowych Wrocław-Szczecin i Żagań-Leszno oraz dróg krajowych Zielona Góra – Legnica (nr S3) i Żagań – Leszno (nr 12) Powierzchnia powiatu wynosi 443,06 km² i zamieszkuje go 87 675 mieszkańców. Gęstość zaludnienia wynosi 198 mieszkańców na 1 km² (2004).

Powiat głogowski sąsiaduje z powiatami: polkowickim, lubińskim i górowskim (woj. dolnośląskie) oraz nowosolskim i wschowskim (woj. lubuskie).

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Według danych z 31 grudnia 2019 roku powiat zamieszkiwały 89 102 osoby. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwały 88 852 osoby.

W skład powiatu wchodzą:

Teren dzisiejszego powiatu głogowskiego był od pradziejów jednym z głównych skupisk osadniczych na Śląsku. Zawdzięcza to występowaniu żyznych gleb w pasie nadodrzańskim i na przedpolu Wzgórz Dalkowskich. Odra, jako życiodajna arteria, oraz znajdujący się na niej bród, przez który kierował się ważny szlak handlowy, stały się we wczesnym średniowieczu czynnikami o kapitalnym znaczeniu dla rozwoju dużego ośrodka osadniczego, jakim stał się Głogów. Wymieniony już w r. 1010, jako jeden z kluczowych grodów w monarchii piastowskiej, a od r. 1253 miasto na prawie magdeburskim, Głogów odegrał z kolei determinującą rolę w kształtowaniu się, rozwoju i charakterze osadnictwa wiejskiego w okolicy. Od schyłku XIII w. Głogów był ośrodkiem tzw. weichbildu, czyli okręgu prawa miejskiego.

Księstwo głogowskie po osiągnięciu w latach 1306–1312 swojej największej powierzchni (około 39 000 km kw.), systematycznie kurczyło się.
W czasach nowożytnych powierzchnia księstwa głogowskiego wynosiła 4560 km kw. Szacuje się, że w drugiej połowie XVI w. zamieszkiwało je około 137 tys. mieszkańców (30 osób na 1 km kw.). Dwieście lat później było ich około 20% więcej.

Społeczeństwo stanowe księstwa (stany: mieszczaństwo, szlachta, duchowieństwo) posiadało własne organy (reprezentacje), które występowały wobec władzy monarszej oraz uczestniczyły w rozwijających się od drugiej połowy XV w. reprezentacjach ogólnośląskich. Najważniejszym z nich było zgromadzenie stanów, zwane później sejmikami.

Ustrój polityczny księstwa głogowskiego przetrwał do 1742 r. Wraz z podbojem Śląska, król pruski zlikwidował, a w części zmodyfikował system urzędów księstwa. Dotyczyło to również zgromadzeń stanowych. Ich kontynuacją w powołanych wówczas powiatach (Kreise) były jedynie sejmiki (Kreistage).Sam Głogów był w latach 1741 – 1808 stolicą jednego z dwóch departamentów kameralnych na Śląsku (następnie siedzibę władz zachodniej części Śląska przeniesiono reach Legnicy). W okresie pruskim granice ziemskiego powiatu głogowskiego zmieniały się, m.in. powiat przejściowo nie obejmował Bytomia Odrzańskiego. Z obszaru powiatu ziemskiego w 1920 r. został wyłączony Głogów, ustanowiony powiatem miejskim. W 1932 r. powiat ziemski został powiększony, m.in. o miasta Bytom Odrzański i Sławę. Jego obszar wynosił odtąd 1243,5 km kw., dzielił się na 11 gmin wiejskich i 3 miasta (Bytom O., Polkowice, Sława). Ludność przekraczała liczbę 60 tysięcy.

Po II wojnie światowej administracja powiatu tworzona była od maja 1945 r. Siedziba Pełnomocnika Rządu na Obwód III mieściła się początkowo w Sławie; od zimy 1946/47 poszczególne wydziały przenoszone były complete Głogowa. W lipcu 1945 r. utworzono województwo wrocławskie, liczące 38 powiatów. Powiat głogowski, w dawnych granicach, podzielony został na 9 gmin wiejskich : Białołęka, Bytom O., Dębina (Jakubów; siedziba gminy w 1946 r. przeniesiona została realize Radwanic), Gaworzyce, Grębocice, Kotla, Nosocice, Polkowice (utraciły prawa miejskie; odzyskały je w 1967 r.), Sława.
Na podstawie ustawy z 20 marca 1950 r. utworzono 17 województw. Powiat głogowski wcielono complete nowo powstałego województwa zielonogórskiego.

W dniu 31 grudnia 1954 r. nastąpiła zmiana granic powiatu, redukująca jego powierzchnię o ponad 1/3. Powiat liczył odtąd 776, 4 tys. km kw. Poza jego granicami znalazły się historycznie z nim związane miasta: Sława, Bytom i Polkowice. Równocześnie w miejsce gmin utworzono Gromadzkie Rady Narodowe. Od 1 stycznia 1955 r. powiat tworzyły 23 GRN i 1 MRN. Liczba gromad systematycznie się zmniejszała. W 1972 r. ponownie utworzono gminy (gmina miejska Głogów i gminy wiejskie: Gaworzyce, Głogów, Grębocice, Jerzmanowa, Kotla, Pęcław, Radwanice, Żukowice). W kształcie jaki uzyskał powiat w 1954 r., nie licząc niewielkich uszczupleń, powiat funkcjonował do r. 1975, w którym zlikwidowano w strukturze administracyjnej państwa szczebel powiatowy.
W 1990 r. weszły w życie ustawy o samorządzie terytorialnym i o terenowych organach rządowej administracji ogólnej. Urząd Rejonowy w Głogowie objął swym działaniem 8 gmin wiejskich (dawny powiat głogowski), miasto i gminę Przemków i miasto Głogów.

Mocą wprowadzonej w życie w dniu 1 stycznia 1999 r. reformy administracji państwowej przywrócony został szczebel administracyjny powiatów, jako jednostek samorządowych. Znajdujący się w ramach województwa dolnośląskiego powiat głogowski zajmuje obecnie powierzchnię 443,37 km kw. Liczba mieszkańców przekracza 90 tys., z czego na Głogów przypada 68 tysięcy. Dziś niewielki powiat stanowi obszar silniej niż dawniej skupiony wokół miasta i bardziej z nim powiązany.

Źródło: oficjalna strona Powiatu Głogowskiego

Głównymi czynnikami określającymi charakter gospodarki Powiatu Głogowskiego są: położenie geograficzne, funkcjonowanie dużego ośrodka przemysłowego (Głogów) oraz dominacja przemysłu miedziowego. W powiecie działa około 7 tys. podmiotów gospodarczych, z których 97% stanowi własność prywatna. W Głogowie, gdzie istnieje ponad 6 tys. firm, występuje największe zróżnicowanie sektorowe. W gminach wiejskich dominuje produkcja rolna i usługi związane z rolnictwem. Zatrudnienie obejmuje 22,5 tys. osób, z czego w przemyśle i budownictwie zatrudnionych jest 43%, w usługach 53% zawodowo czynnych osób.

W końcu listopada 2019 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w powiecie obejmowała ok. 2,1 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 7,3% do aktywnych zawodowo.

Władze samorządowe powiatu i gmin deklarują zdecydowane otwarcie na inwestorów zewnętrznych. Prowadzą działania promocyjne i szeroko pojętą politykę informacyjną. Powiat głogowski znajduje się m.in. w bazie informacyjnej Państwowej Agencji Inwestycji Zagranicznych. Gmina miejska Głogów realizuje od 1999 r. program zwiększenia aktywności gospodarczej poprzez korzyści dla inwestorów. Ulgi w postaci zwolnień z podatku od nieruchomości, sięgają 100%. Corocznie w Głogowie mają miejsce imprezy wystawiennicze z Głogowskimi Targami Wielobranżowymi na czele.

Przemysł miedziowy:
Przemysł miedziowy posiada nadal największe znaczenie dla gospodarki i struktury zatrudnienia w powiecie. W subregionie dominują kopalnie, a na terenie Głogowa znajduje się Huta Miedzi Głogów, będąca jednym z największych na świecie zakładów produkujących miedź (srebro – największym w Europie). Ziemia, oprócz rud miedzi, kryje inne cenne kopaliny, co tworzy pomyślne prognozy dla dalszego rozwoju przemysłu wydobywczego i związanego z nim przetwórstwa.

Zasoby kopalin naturalnych obejmują wszystkie trzy grupy surowców: energetyczne, metaliczne i skalne. Największe znaczenie gospodarcze mają surowce metaliczne. Tworzą je rudy miedzi, którym towarzyszą liczne pierwiastki: srebro, złoto, kobalt, nikiel, wanad, molibden, siarka, selen, cynk i ołów. Zasoby soli kamiennej szacowane są na 7 mld. ton. Ze złożami miedzi występują również anhydryt i węgiel brunatny. Grupa surowców energetycznych obejmuje gaz ziemny i hel. Kopaliny skalne to: surowce ilaste ceramiki budowlanej i kruszywo naturalne. Obecnie eksploatuje się oprócz surowców metalicznych gaz ziemny i hel (2 złoża) oraz kruszywo naturalne (12 złóż).

Rolnictwo i leśnictwo:
Urodzajne gleby w pradolinie Odry i na Wzgórzach Dalkowskich od dawna stanowiły cenne bogactwo Ziemi Głogowskiej. Areał uprawnych ziem w Powiecie Głogowskim zajmuje ponad 61,6% powierzchni, co przewyższa średnią krajową i wojewódzką (wśród nich 81% zajmują grunty orne, na których przeważa uprawa zbóż, zwłaszcza pszenicy). Zapewnia to stabilną przyszłość dla upraw rolnych i warzywnych. Przetwórstwo rolno-spożywcze i usługi dla rolnictwa, dotąd nie są rozwinięte w sposób optymalny i należą do preferowanych ścieżek rozwoju gospodarczego w gminach. Lasy, w których gospodaruje Nadleśnictwo Głogów, zajmują 19,7% powierzchni powiatu. Najwięcej jest ich na północy (37% pow. gminy Kotla). Dominujące drzewostany iglaste (około 80%, z przewagą sosny), przebudowywane są na lasy mieszane.

Powiat Głogowski jako jeden z trzech powiatów w Polsce otrzymał w 2005 roku tytuł „Powiatu Przyjaznego Środowisku” i Certyfikat Narodowego Konkursu Ekologicznego.

Źródło: oficjalna strona Powiatu Głogowskiego

Stolica powiatu, położony nad Odrą prastary, piastowski Głogów, chlubi się odbudowaną dzielnicą staromiejską i monumentalnymi zabytkami. Liczące 70 tys. mieszkańców miasto ma accomplish zaoferowania godne uwagi imprezy kulturalne i sportowe.

Okolice Głogowa cechuje rozmaitość form krajobrazowych. Centralnym nerwem jest równoleżnikowa Pradolina Głogowska. W odległej przeszłości płynące wody wyrzeźbiły w dnie pradoliny terasy, na których położony jest Głogów i inne miejscowości. Swobodnie płynąca Odra i jej brzegi zachowały w przewadze naturalny krajobraz, ze starorzeczami, wyspami i piaszczystymi łachami. Wraz z właściwym mu ekosystemem pasmo Odry na wschód od Głogowa stanowi obszar krajobrazu chronionego (projektowany Odrzański Park Krajobrazowy). Krajobraz na południe od Głogowa ożywiony jest przez ciągnące się łukiem morenowe Wzgórza Dalkowskie (do 230 m n.p.m.). Najciekawsze fragmenty wzgórz objęte są ochroną rezerwatową, na Grzbiecie Dalkowskim utworzono obszar krajobrazu chronionego. Północna część powiatu stanowi fraction Wysoczyzny Leszczyńskiej. Dominują tam lasy, z przewagą suchych borów sosnowych.

Ciekawy jest krajobraz kulturowy ziemi głogowskiej. Teren dzisiejszego powiatu był od pradziejów jednym z głównych skupisk osadniczych na Śląsku. Zawdzięczał to występowaniu żyznych gleb i sąsiedztwu Odry. We wczesnym średniowieczu okolice te zamieszkiwali słowiańscy Dziadoszanie. Ich obecność znaczą do dziś zachowane grodziska plemienne. Ziemia głogowska posiadała strategiczne znaczenie w państwie pierwszych Piastów, a od połowy XIII w. był to kluczowy obszar, ze stołecznym Głogowem, utworzonego wówczas księstwa głogowskiego. Tamte czasy upamiętniają Wieża Głodowa w głogowskim zamku i zabytki sakralne. Również we wsiach spotyka się kościoły, których mury, ozdobione nagrobkami miejscowej szlachty, pamiętają jeszcze czasy średniowiecza. Prawie równie liczne są pałace i parki podworskie z pomnikowymi okazami drzew.
Dzięki walorom krajobrazowym, przyrodniczym i kulturowym okolice Głogowa są atrakcyjne dla turystyki pieszej i rowerowej. Wzgórza Dalkowskie i dolina Odry na wschód od Głogowa stają się terenami rozwoju turystyki weekendowej i agroturystyki.

Źródło: oficjalna strona Powiatu Głogowskiego

Głogów

Kotla

Jerzmanowa