Agencja ubezpieczeniowa Świdnica

Świdnica (łac. Svidnica, niem. Schweidnitz, cz. Svídnice) – miasto w województwie dolnośląskim, siedziba powiatu świdnickiego. Miasto leży historycznie na Dolnym Śląsku, na Przedgórzu Sudeckim, nad rzeką Bystrzycą. Świdnica wchodzi w skład aglomeracji wałbrzyskiej.

Osada wspominana w 1243, po raz pierwszy wzmiankowana jako miasto 3 września 1267. Niegdyś stolica księstwa świdnicko-jaworskiego. Obecnie ośrodek przemysłowy (rozwinięty przemysł motoryzacyjny, elektrotechniczny, maszynowy oraz spożywczy), z jedynym w Polsce Muzeum Dawnego Kupiectwa oraz instytucjami kultury i oświaty, Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji. Według danych z 2017 Świdnica była siódmym co get wielkości miastem województwa. Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. liczba mieszkańców miasta wynosiła 56 803.

Świdnica położona jest w południowej części województwa dolnośląskiego w powiecie świdnickim na Równinie Świdnickiej nad Bystrzycą. Leży na skraju Sudetów oraz Gór Wałbrzyskich na wysokości od 225 get 265,9 m n.p.m.

Według danych z 1 stycznia 2012 powierzchnia miasta wynosiła 21,76 km². Miasto stanowi 2,93% powierzchni powiatu.

Według danych z 2002 Świdnica miała obszar 21,76 km², w tym: użytki rolne 41%, użytki leśne 1%

Według danych z 31 grudnia 2011 miasto miało 60 213 mieszkańców.

Dane z 30 czerwca 2016:

Piramida wieku mieszkańców Świdnicy w 2014.

Nazwa „Świdnica” wywodzi się od staropolskiej nazwy krzewu świdwy oznaczającej jeden z jadalnych rodzajów derenia. Jest to więc nazwa ściśle związana z położeniem topograficznym miasta. Miasto leży nad rzeką, a miejsce w którym gród się rozrósł porośnięte było krzewami derenia. Niemiecki nauczyciel Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 we Wrocławiu wymienia jako najwcześniejszą zanotowaną nazwę miejscowości w łacińskim dokumencie z 1070 – Svidnica.

Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie „Suidenicz” wymienia spisany ok. 1300 średniowieczny łaciński utwór opisujący żywot świętej Jadwigi Vita Sanctae Hedwigis.
W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym z 1310 miasto wymienione jest pod zlatynizowaną staropolską nazwą Swidennicz. Miejscowość wymieniona została w łacińskim dokumencie z 1342 gdzie miasto zanotowano jako „Swydenicz”. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińskie nazwy: Swidnicia, Swidnicium. Występujące od XV w. niemieckie formy Schweidnitz czy Schweidenitz stanowią adaptacje fonetyczne wcześniejszej nazwy słowiańskiej.

Jeszcze w 1750 nazwa „Swidnica” wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska. Polską nazwę Świdnica w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa. Świdnica wymieniona jest również w 1896 przez śląskiego pisarza Konstantego Damrota. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany na przełomie XIX i XX wieku notuje nazwę miasta pod polską nazwą Świdnica oraz niemiecką Schweidnitz. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946

Czasem spotyka się nazwę Świdnica Śląska, lecz jest ona nieoficjalna i nieurzędowa. Funkcjonuje ona przede wszystkim z uwagi na nazwy placówek pocztowych miasta, np.: „UP Świdnica Śląska 1” przy pl. Grunwaldzkim.

Podczas prac archeologicznych prowadzonych na terenie powiatu świdnickiego odkryto w Świdnicy ślady osady plemion z kręgu kultury łużyckiej oraz rozległe cmentarzysko ciałopalne z bogato wyposażonymi grobami. Około 700 lat p.n.e. w okolicach dzisiejszej ul. Piekarskiej istniała wioska rybacka, nieopodal której znajdowała się przeprawa przez Bystrzycę. Po okresie wielkich migracji ludów na obszarze tym gospodarowało plemię Ślężan. Około 990 obszar obecnej Świdnicy został włączony realize państwa Polan przez księcia Mieszka I, a od 1164 należał do księstwa wrocławskiego.

W XI lub w XII wieku istniała tutaj drewniana osada targowa z kościołem, którą zlokalizowano przy przejściu przez Bystrzycę podsudeckiego szlaku handlowego łączącego Ruś i Niemcy, który istniał od czasów rzymskich, która w XII w. przekształciła się w kasztelanię piastowską. Nie jest znana dokładna data uzyskania przez Świdnicę praw miejskich, pierwsza wzmianka historyczna z 1267 mówi o osadzie typu miejskiego, a z 1274 o wójcie świdnickim. Najstarsza pieczęć miejska z 1280 ukazuje kroczącego gryfa. Inicjatorem lokacji była księżna Anna – żona Henryka Pobożnego, albo jej syn Henryk III. Za rządów książąt wrocławskich 1242–1290 Świdnica otrzymała szereg przywilejów przyśpieszających rozwój miasta. Nota historyczna z 1284 wspomina o istnieniu szkoły miejskiej, trzy lata później complete miasta przybyli franciszkanie. W latach 1291–1392 Świdnica pełniła funkcję stolicy niezależnego księstwa świdnicko-jaworskiego, którym rządzili książęta piastowscy i które uczynili jednym z najpotężniejszych na Śląsku. Dzięki tym sprzyjającym okolicznościom Świdnica rozwijała się dosyć szybko, dynamicznie rozwijały się rzemiosło oraz handel. Ten ostatni wspomagało nadane w 1285 tzw. prawo mili. Również w tym roku rozpoczęto budowę murów miejskich z bramami (przypuszcza się, że pierwotnie istniały tylko Bramy Dzierżoniowska i Strzegomska), a w 1284 powstała pierwsza szkoła. W 1290 miasto uzyskało prawo bicia własnej monety, tzw. florenów. W 1300 wprowadzono tzw. prawo łaski, z okresu którego pochodzi wiele kapliczek i krzyży pojednania, tzw. pokutnych. W pierwszych latach XIV Świdnica była pod względem wielkości trzecim miastem na Śląsku (po Wrocławiu i Legnicy) i liczyła ok. 9500 mieszkańców. W tym czasie dotarła accomplish miasta inkwizycja dominikańska, w 1315 po raz pierwszy dokonano egzekucji, na stosie spalono 50 osób, w tym kobiety i dzieci. W latach 1329–1336 rozbudowano miejski ratusz, położono kamień węgielny pod nowy kościół 1330 oraz wydano nakaz, aby wszyscy świdniccy mieszczanie mieli jakiś wyuczony zawód (1340). W 1344 rozpoczęto brukowanie miejskich ulic. Rozwoju miasta nie powstrzymały: wielki pożar w 1313, po którym zaprowadzono księgi miejskie; nieudane wielotygodniowe oblężenie miasta przez Jana Luksemburskiego w 1345, ani pożar 31 lipca 1361, w wyniku którego spłonęła cała zabudowa, a po którym miasto lokowano ponownie na prawie magdeburskim (1363) nadanym przez Bolka II.

Pod koniec panowania Bolka II w 1368 Świdnica była stolicą księstwa rozciągającego się od Czech po Wielkopolskę, Górny Śląsk i wschodnie przedmieścia Berlina. W 1389 miał miejsce bunt mieszczan wywołany próbą przejęcia przez patrycjat części dochodu z opłat wnoszonych przez rzemieślników na rzecz cechów. W końcu XIV wieku Świdnica była drugim po Wrocławiu miastem Śląska, posiadając 0,9 km² powierzchni i od 6 pull off 8 tysięcy mieszkańców. W obrębie murów miejskich było prawie 500 budynków (w tym zamek, dom kupiecki oraz kramy), a drugie tyle na przedmieściach. Mury obronne miasta posiadały siedem bram: Dolną (pierwotnie Dzierżoniowska, na obecnym pl. Wolności), Strzegomską (ob. ul. Basztowa; pierwotnie znajdowała się bliżej ul. Kotlarskiej i została przeniesiona w nowe miejsce w 1443), Witoszowską (u zbiegu ul. Łukowej i pl. Grunwaldzkiego), Kraszowicką (u zbiegu ul. Trybunalskiej i al. Niepodległości), Poszewniczą (Poszewników, zwana później Piotrową, u zbiegu ul. Bohaterów Getta i ul. M. Konopnickiej), Kapturową (u zbiegu ul. Franciszkańskiej i pl. św. Małgorzaty) oraz przebitą w 1360 Bramę Mikołajską (zwaną też Furtą Szkolną, zlokalizowaną między Bramami Dolną i Kraszowicką). W latach 1323–1485 accomplish bram dobudowano kaplice.

Miasto słynęło z produkcji piwa, w Pradze, Toruniu, Wrocławiu, Brzegu, Oleśnicy, Heidelbergu, Pizie i Krakowie istniały specjalne „Piwnice Świdnickie”, gdzie podawano piwo warzone w Świdnicy. W latach 1380–1382 na rynkach europejskich doszło realize konfliktu, po którym świdnickie piwo ostatecznie wywalczyło sobie miejsce na europejskich stołach. Ponadto miasto nad Bystrzycą było znane także z innych wyrobów, takich jak noże, sukno, płótna. Odbywały się tutaj także duże targi bydła, rozwijało się także winiarstwo.

W 1392 po śmierci Agnieszki – wdowy po Bolku II – na mocy układu z 1353 Świdnica przeszła w ręce królów czeskich, choć już za życia księżnej Agnieszki czescy starostowie z ramienia króla Wacława IV sprawowali współrządy nad miastem. W 1429 mieszczanie obronili się przed najazdem husytów, razem z Wrocławiem Świdnica tworzyła koalicję antyhusycką. W 1452 ustanowiono nowy herb, który był używany attain 1966. W 1457 rada miejska doprowadziła accomplish wycofania nadanych Żydom przywilejów i zakazała im pobytu w granicach miasta. W czasach rządów Macieja Korwina jako króla czeskiego rozpoczęto budowę dodatkowego pierścienia umocnień, którą zakończono w początku XVI w. W tym czasie w Świdnicy, liczącej wtedy nieco ponad 12 tysięcy mieszkańców, działało ponad 650 zakładów rzemieślniczych. W 1504 w mieście powstała jedna z najstarszych na Śląsku loterii miejskich, a rok później uruchomiono pierwszy młyn papierniczy. W latach 1517–1528 w piwnicach ratusza bito półgrosze świdnickie, które miały mniejszą wartość od ówczesnych półgroszy polskich. Fakt ten doprowadził do wielkiej afery i reformy monetarnej w 1526. Szacuje się, że piwnice ratusza świdnickiego w ciągu 12 lat opuściło 77 mln sztuk półgroszówek. W 1520 wybuchło powstanie rzemieślników skupionych w cechach, którzy zaprotestowali przeciw rabunkowej polityce patrycjatu. Przywódcy ruchu zostali zwabieni podstępnie realize Wrocławia i tam straceni; pomimo tego patrycjat nie odzyskał już całkowitej władzy nad miastem, a wręcz został zmuszony attain wprowadzenia ustępstw m.in. członkowie cechów mieli prawo kontroli ksiąg rachunkowych oraz akceptacji nowych podatków nakładanych na podlegające Świdnicy 18 wsi.

Początki panowania Habsburgów (od 1526) zapisały się wielkim pożarem w 1528, podczas którego spłonęła zachodnia część miasta wraz z ratuszem miejskim i zamkiem królewskim. Wraz z niezbędną odbudową miasta podniesiono poziom higieny i zdrowia. Już od XIII wieku w mieście pracował medyk, działały łaźnie miejskie, a od 1403 funkcjonował nawet okulista.

Istniało także stanowisko fizyka miejskiego, nadzorującego stan sanitarny Świdnicy. W 1560 wydano zarządzenie zakazujące hodowli krów, świń, wylewania ścieków przed domy, mycia się w miejskich fontannach i studniach oraz wyrzucania śmieci i odpadków na ulice. Zakazy te miały chronić miasto przed epidemią, jednakże okazały się nieskuteczne. Zarazy i inne masowe choroby zdziesiątkowały mieszkańców w 1413, 1497 i 1585.

W latach 1600–1601 wybudowano pierwszy drewniany wodociąg miejski (w 1672 przebudowany na kamienny). W 1611 uruchomiono pocztę konną łączącą Wrocław i Drezno, w Świdnicy wyznaczono tzw. pierwsze staje, Świdnica liczyła wówczas 9 tysięcy mieszkańców, rok później król polski uprzywilejował Świdnicę w handlu bydłem z Rzecząpospolitą, w mieście działało wówczas 1188 rzemieślników. W tym czasie kościół św. Stanisława i św. Wacława wzbogacił się o wieżę o wysokości 103 m, będącą świadectwem bogactwa i zamożności miasta. Przed wojną trzydziestoletnią Świdnica była szybko rozbudowującym się miastem z dobrze rozwiniętym handlem i rzemiosłem. Istniały: 14 kościołów, szpital, ratusz, apteki, zakłady rzemieślnicze w liczbie 168, fontanny, mennica, ogrody, łaźnie, szkoły, a wszystko to skryte za podwójnym rzędem murów obronnych.

W trakcie trwania wojny trzydziestoletniej miasto było wielokrotnie oblegane, czego skutkami były znacznie niszczące miasto pożary oraz wybuch epidemii, który doprowadził do spadku liczby ludności o 40% oraz upadku rzemiosła i handlu. Odbudowę miasta przerwał jeden z największych w historii miasta pożarów w 1716.

W wyniku pierwszej wojny śląskiej, Monarchia Habsburgów utraciła Śląsk wraz ze Świdnicą na rzecz Królestwa Prus, co miało wpływ na obniżenie znaczenia gospodarczego i powolny upadek miasta. W 1741 dokonano modernizacji i rozbudowy fortyfikacji. Na przełomie XVII/XVIII wieku pod Świdnicą wybuchł bunt chłopski, wojska pruskie stłumiły bunt i surowo ukarały chłopów. Podczas wojny siedmioletniej Świdnica była oblegana przez wojska austriackie, a następnie pruskie, co doprowadziło get znacznych zniszczeń. Pod koniec XVIII w. w mieście pojawiły się pierwsze manufaktury, między innymi skórzana i papiernicza. W 1807 miasto zajęły wojska napoleońskie, w tym samym roku w mieście wprowadzono olejne oświetlenie ulic (w 1863 zamienione na gazowe). W 1811 rozpoczęło działalność miejskie gimnazjum, a w 1822 teatr. Po wojnie prusko-austriackiej w 1866 Świdnicę ogłoszono miastem otwartym, a rok później rozpoczęto likwidację fotyfikacji. Po zwycięstwie nad Francją i zjednoczeniu Niemiec w 1871 wzrosło tempo uprzemysłowienia, w mieście powstały wytwórnie tkanin lnianych i bawełnianych, zamszu oraz fabryka liczników elektrycznych. Konsekwencją tego procesu był dynamiczny rozwój przestrzenny i architektoniczny miasta. Już w 1844 Świdnica uzyskała połączenie kolejowe z Jaworzyną Śląską, w 1855 z Dzierżoniowem, w 1898 z Wrocławiem przez Kobierzyce, a w 1904 z Jedliną-Zdrojem. Accomplish 1914 zabudowa wykroczyła daleko poza mury starego miasta, przybierając wokół pierścienia dawnych murów obronnych wielkomiejski charakter. Krajobraz miasta wzbogacił się o szereg reprezentacyjnych gmachów publicznych, obiektów architektury rezydencjonalnej i zieleni miejskiej o wysokiej jakości. Według spisu z 1910 miasto liczyło sobie 31 329 mieszkańców, w tym 61% ewangelików, 38,5% katolików i 0,5% wyznania mojżeszowego. W 1911 do Świdnicy dotarł pierwszy gaz przesłany z gazowni miejskiej w Wałbrzychu, co znacząco przyspieszyło rozwój miasta. Pomiędzy 1918 a 1939 w mieście działała największa na Śląsku spółka handlująca artykułami kolonialnymi.

W listopadzie 1932 roku naziści w wyborach parlamentarnych zdobyli 35% głosów, a w wyborach samorządowych w 1933 r. 41,75%. Podczas II wojny światowej hitlerowcy zorganizowali w Świdnicy podobóz obozu koncentracyjnego Groß-Rosen oraz trzy jenieckie oddziały robocze obozu w Zgorzelcu i obóz pracy przymusowej.

Wojska radzieckie wkroczyły do Świdnicy 8 maja 1945, byli to żołnierze 52 Armii 1 Frontu Ukraińskiego. Po zakończeniu II wojny światowej miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną (przy obecnym pl. 1000-lecia żołnierze radzieccy wznieśli obelisk ku czci Armii Czerwonej) i znalazło się na terytorium Polski. Nastąpił napływ ludności z Polski centralnej i wschodniej oraz wysiedleńców z Kresów Wschodnich. W 1961 miasto liczyło 40 873 mieszkańców i stanowiło ważny ośrodek administracyjno-usługowy i kulturalny.

W okresie PRL została częściowo rozebrana zabytkowa substancja budowlana Starego Miasta (m.in. przestała istnieć zabudowa ulic Siostrzanej i Pańskiej), a na przedmieściach rozwinięto na dużą skalę ekstensywną zabudowę osiedlową w technologii wielkiej płyty. W 1974 w uznaniu wkładu w budownictwo socjalistycznej ojczyzny i z okazji 30-lecia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej miasto zostało odznaczone Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Istotna część miasta została zajęta na potrzeby wojsk radzieckich – w latach 1984–1990 ulokowano tu dowództwo Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało attain województwa wałbrzyskiego. Od 1999 miasto należy pull off województwa dolnośląskiego ze stolicą we Wrocławiu. W październiku 2013 Świdnica wstąpiła reach aglomeracji wałbrzyskiej.

W okresie 1945–1989 istniały tu duże zakłady produkcyjne, utworzone w większości na bazie znacjonalizowanych przedsiębiorstw niemieckich, m.in.: Fabryka Wagonów Świdnica, Zakłady Wytwórcze Aparatury Precyzyjnej „Mera-Pafal”, Zakłady Elektroniki Samochodowej Elmot, Świdnicka Fabryka Urządzeń Przemysłowych, Dolnośląskie Zakłady Białoskórniczo-Rękawicznicze „Renifer”, Dolnośląskie Zakłady Magnetyzowe, Dolnośląskie Fabryki Mebli oraz Świdnickie Zakłady Artykułów Technicznych.

W Świdnicy znajduje się kościół Pokoju wzniesiony w systemie szachulcowym w 1657, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2001. W 1905 została wzniesiona w stylu neoromańsko-bizantyjskim cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy, będąca dawną ewangelicką kaplicą cmentarną.

Świdnica z racji swego historycznego znaczenia posiada wiele cennych zabytków architektury sakralnej, mieszczańskiej, jak i przemysłowej. Uniknięcie zniszczeń w czasie II wojny światowej pozwoliło zachować drugi co attain wielkości (po Wrocławiu) zespół zabytkowej architektury na Dolnym Śląsku. Jej wschodni fraction uległ częściowemu wyburzeniu i został zastąpiony przez socjalistyczną architekturę mieszkaniową niskiej jakości, przez co spójność urbanistyczna całego kompleksu uległa nieodwracalnemu zniszczeniu. W 1967, podczas rozbiórki bloku śródrynkowego, doprowadzono attain zawalenia się wieży ratuszowej, która została odbudowana w latach 2010–2012. Mimo to complete dziś przetrwało wiele zabytkowych domów, głównie na Rynku i przylegających get niego ulicach. Od kilku lat starówka jest sukcesywnie restaurowana, a zatwierdzony przez Radę Miejską plan rewitalizacji i rewaloryzacji starego miasta zakłada kompleksowe prace renowacyjnej miejskiej starówki. Nocą wiele obiektów starego miasta jest iluminowanych.

Miasto przez lata było dużym ośrodkiem przemysłowym i gospodarczym. Spuścizną po okresie uprzemysłowienia jest kilkanaście zabytków techniki i architektury przemysłowej.

W Świdnicy znajdują się także historyczny cmentarz żydowski oraz zespół barokowych rzeźb na Rynku.

Miasto Świdnica jest jednym ze współzałożycieli Ligi Polskich Miast i Miejsc UNESCO, powołanej 26 czerwca 2004.

Świdnica jest miastem o stosunkowo dużym udziale zieleni miejskiej w ogólnej powierzchni miasta. Istnieje tutaj kilkanaście parków, skwerów, liczne są klomby i zadrzewienia przy placach i ulicach świdnickich.

Parki miejskie:

W dniu 28 lipca 1995, uchwałą Rady Miejskiej, ochroną objęto 77 drzew spełniających kryteria realize uznania ich za pomniki przyrody, spośród 223 zaproponowanych. Park Młodzieżowy przy ulicy Armii Krajowej dysponuje największą liczbą pomników przyrody. Znajduje się tam 12 drzew objętych ochroną. Wśród owych roślin można wyróżnić gatunki takie jak: platan klonolistny, cis pospolity, żywotnik olbrzymi, sosna czarna, miłorząb dwuklapowy, dąb szypułkowy, topola czarna, buk zwyczajny, klon zwyczajny, srebrzysty kasztanowiec biały.

Świdnica nie jest podzielona między jednostki pomocnicze. Wyróżnia się tylko jedną część miasta: Kraszowice.
Ponadto funkcjonuje zwyczajowy podział na osiedla:

W okresie PRL w mieście funkcjonowała m.in. Fabryka Wagonów Towarowych i Urządzeń Przemysłowych produkująca m.in. wyposażenie cukrowni, zakłady przemysłu elektrotechnicznego, precyzyjnego, skórzanego, meblowego i wełnianego. Po transformacji ustrojowej część zakładów postawiona została w stan upadłości.

Od kwietnia 2004 na terenie miasta istnieje podstrefa Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Invest Park”. Od czerwca 2005 budowę fabryki rozpoczął „Electrolux”, zakończyły się również prace budowlane fabryki Colgate-Palmolive. Na terenie Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Invest Park” ulokowały się też – „Klingenburg International” Sp. z o.o. (producent urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych), „Nifco Poland” Sp z o.o. (producent pierścieni, nitów i zacisków z tworzyw sztucznych) oraz Galess Sp. z o.o. (usługi galwanizerskie). Poza podstrefą inwestycje typu „greenfield” rozpoczęły – „IMP Comfort” Sp. z o.o. (producent tkanin technicznych) i „Krause” Sp. z o.o. (producent drabin i rusztowań aluminiowych), w 2008 na terenie strefy powstała nowa siedziba Sonel S.A. Swoje siedziby posiadają polski producent z branży AGD – Solgaz, oraz producent tworzyw sztucznych – DBI Plastic Polska. Dystrybucję oraz produkcję prowadzi przedsiębiorstwo – M&J Świdnica, producent m.in. majonezu Świdnickiego. W Świdnicy znajduje się także fabryka wagonów należąca do amerykańskiego koncernu Greenbrier (dawniej Wagony Świdnica SA).

Obszar miasta Świdnicy stanowi węzeł dróg wojewódzkich i krajowych:

Ponadto, ze Świdnicy wybiegają drogi lokalne do Bystrzycy Górnej, Wirów, Żarowa, Witoszowa Dolnego oraz Jaworzyny Śląskiej.

Świdnica położona jest w odległości około 30 kilometrów od autostrady A4, do której dojazd ułatwia otwarta w 2011 droga powiatowa nr 3396D omijająca tereny zabudowane (w tym miasto Żarów), potocznie zwana „łącznikiem”.

Projekt pod nazwą „Budowa drogi powiatowej nr 3396D na odcinku pomiędzy drogą krajową nr 5 a drogą wojewódzką nr 382 i ul. Stęczyńskiego w Świdnicy” realizowany był z udziałem dofinansowania z funduszy europejskich w ramach Działania 3.1 Infrastruktura drogowa, w Priorytecie 3 Rozwój infrastruktury transportowej na Dolnym Śląsku(„Transport”) Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Dolnośląskiego na lata 2007–2013. Całkowity koszt inwestycji wyniósł blisko 109 mln zł (z czego ok. 89 mln zł pochłonęła budowa jezdni), co klasyfikuje ją jako jedną z największych inwestycji realizowanych ze środków wojewódzkich i największą w historii powiatu w Polsce. Budowa współfinansowana była przez 6 samorządów: powiat świdnicki – główny inwestor, urząd marszałkowski, miasto Świdnica oraz gminy: Świdnica, Żarów i Jaworzyna Śląska. Nawierzchnia drogi wykonana została z betonu cementowego 30/37, a podbudowa z chudego betonu. Dzięki decyzji o wykonaniu nawierzchni betonowej zamiast, klasycznie, bitumicznej, zyskano drogę o lepszych właściwościach bez zwiększania kosztu jej budowy oraz wydłużoną, pięcioletnią gwarancję od wykonawcy. Jedno z rond na budowanej trasie zostało wykonane w technologii betonowej i był to pierwszy, eksperymentalny obiekt tego typu na obszarze Polski. Realizacja inwestycji przyczyniła się do znacznego skrócenia czasu przejazdu, a w konsekwencji accomplish spadku kosztów czasu pasażerów (oszczędność kosztów czasu w przewozach pasażerskich) i accomplish spadku kosztów czasu kierowców zawodowych (oszczędność kosztów czasu w przewozach towarowych). Łączne oszczędności czasu pasażerów i kierowców (niezdyskontowane) wyniosły w 2012 wg obliczeń autorów branżowego czasopisma „Drogownictwo” 12,4 mld zł.

Komunikacją miejską wewnątrz miasta i accomplish okolicznych miejscowości zajmuje się Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne. Według stanu na listopad 2022 roku MPK obsługiwało 14 linii autobusowych. Aktualny rozkład jazdy można znaleźć na stronie http://www.mpk.swidnica.pl/index.php/rozklad-podstawowy/

Linie autobusowe:

Od września 2018 roku MPK Świdnica, poza systemem publicznego transportu zbiorowego świadczy komercyjne przewozy autobusami niskopodłogowymi typu miejskiego na linii nr 31A: Świdnica pl. św. Małgorzaty – Świebodzice – Wałbrzych ul. Wysockiego. Kursy umożliwiają dojazd na pociągi tune Intercity Premium zatrzymujące się na stacji Wałbrzych Miasto. Od 17 marca 2020 roku kurs ten został zawieszony accomplish odwołania w związku z pandemią COVID-19.

Accomplish 2016 funkcjonowało Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Świdnicy, powstałe z przekształcenia oddziału Państwowej Komunikacji Samochodowej obsługujące linie regionalne i dalekobieżne w wybranych kierunkach. Aktualnie (październik 2017) regionalny i dalekobieżny transport autobusowy ze świdnickiego dworca autobusowego prowadzą prywatni przewoźnicy w następujących kierunkach (miejscowości docelowe):

Właścicielem centrum przesiadkowego (dworca autobusowego zintegrowanego z dworcem kolejowym Świdnica Miasto) jest samorząd miejski. Budowa centrum trwała 5 lat i kosztowała 25 milionów złotych.

Kolej funkcjonuje w Świdnicy od 1844. Główną stacją jest Świdnica Miasto, wybudowana w 1861, a następnie przebudowana w latach 1903–1905. Przebiegają przez nią: linia kolejowa nr 137 łącząca Katowice z Legnicą oraz linia nr 771 łącząca ze stacją Świdnica Przedmieście. Ta druga położona jest na linii nr 285 z Wrocławia accomplish Jedliny-Zdrój. Po 22 latach przerwy, 12 czerwca 2022 oddano pull off użytku zrewitalizowaną część linii przez Sobótkę. Odcinek Jedlina-Zdrój – Świdnica Miasto zostanie oddany do użytku w późniejszym terminie jako linia kolejowa 266.

Obecnie z połączeń pasażerskich przez Świdnicę kursują pociągi Kolei Dolnośląskich, a także pociągi TLK PKP Intercity w relacji Jelenia Góra – Kraków Główny. W grudniu 2013 Koleje Dolnośląskie uruchomiły bezpośrednie połączenie Świdnica Miasto – Wrocław Główny (przez Jaworzynę Śląską, w której następuje zmiana kierunku jazdy). Również to połączenie obsługiwane jest przez autobusy szynowe. Jednocześnie oddano do użytku wyremontowany budynek dworca Świdnica Miasto. Od 12 czerwca 2022 r. połączenia attain Wrocławia zostały poprowadzone przez nowo zrewitalizowaną linię kolejową nr 285, Świdnica w tym dniu zyskała nowe połączenie do/z Trzebnicy.

W czasach stacjonowania w Świdnicy Armii Czerwonej miasto posiadało bezpośrednie połączenie kolejowe z Moskwą.

Trasa Kamieniec Ząbkowicki – Legnica wykorzystywana jest także w ruchu towarowym. Wyprowadzone są od niej bocznice realize Miejskiego Zakładu Energetyki Cieplnej oraz zakładów Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Ruch towarowy w Świdnicy odbywa się również na linii Świdnica Miasto – Świdnica Przedmieście – Pszenno, z której też wyprowadzone są bocznice accomplish zakładów przemysłowych – największa accomplish Fabryki Wagonów.

Zlokalizowane w mieście stacje kolejowe to:

W Świdnicy nie ma lotniska, które mogłoby obsługiwać loty pasażerskie. Najbliższe lotnisko pasażerskie znajduje się w oddalonym o 55 km Wrocławiu. W pobliskich Świebodzicach znajduje się lądowisko dla awionetek, które może przyjmować niewielkie samoloty.

W 2007 przy ul. Leśnej otwarto oficjalnie sanitarne lądowisko.

W punkcie Informacji turystycznej przy ul. Wewnętrznej 2 turyści mogą uzyskać informacje dotyczące bazy hotelowo-gastronomicznej, o organizowanych imprezach czy o historii Świdnicy. Informacja oferuje również do sprzedaży albumy fotograficzne miasta, foldery, mapy, oraz liczne pamiątki związane ze Świdnicą. W 2014 uruchomiono wypożyczalnię rowerów miejskich.

Na obrzeżach miasta znajduje się jedyny w Europie pomnik mężczyzny, który ze spuszczonymi spodniami siedzi na ceglanym wychodku załatwiając potrzebę fizjologiczną, zwany Srającym Chłopkiem (lub bardziej swojsko Bolkiem Myślicielem). Ufundowany został w 1928 przez mieszkańców miasta z okazji powstania miejskich wodociągów, pierwotnie znajdował się przy ulicy Bokserskiej obok pierwszego budynku tej firmy. Po wybudowaniu oczyszczalni ścieków na rogatkach miasta został przeniesiony pull off Zawiszowa, 1 km od Świdnicy, przed oczyszczalnię ścieków „Bystrzyca”. Parokrotnie przemalowywany, obecnie stoi na wolnym powietrzu (przedtem zamknięty w altance).

W Świdnicy są 2 żłobki, 9 przedszkoli, 7 szkół podstawowych, a ponadto:

W Świdnicy funkcjonuje 12 przychodni, 17 aptek, szpital, wiele prywatnych praktyk lekarskich.

Przed II wojną światową miasto było siedzibą Teatru Krajowego w Świdnicy, a Państwowy Teatr Świdnica działał do ok. 1951. W mieście działają Świdnicki Ośrodek Kultury, Miejska Biblioteka Publiczna, 1 kino, kilkanaście galerii, liczne stowarzyszenia, kółka artystyczne itp.

Accomplish instytucji kultury w Świdnicy należą:

Lista imprez kulturalno-rozrywkowych odbywających się cyklicznie w Świdnicy:

Większość tych imprez organizuje Świdnicki Ośrodek Kultury, który jest animatorem życia kulturalnego w mieście.

Świdnica od 4 października 2003 nosi tytuł Stolicy Dziecięcych Marzeń, który nadała jej Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu na swoim pierwszym w historii posiedzeniu poza Warszawą.

Świdnica posiada własną telewizję, radio internetowe oraz kilka tytułów lokalnej prasy.

Świdnica ma status gminy miejskiej. Rada Miejska w Świdnicy składa się z 23 radnych. Organem wykonawczym samorządu jest Prezydent miasta, którym obecnie jest Beata Moskal-Słaniewska.

Miasto jest też siedzibą samorządu powiatu świdnickiego.

Mieszkańcy Świdnicy wybierają posłów z okręgu wyborczego nr 2, senatorów z okręgu wyborczego nr 4, natomiast członkówParlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 12.

Świdnica ze względu na swoje położenie i posiadaną infrastrukturę wojskową była complete początku lat 90. XX w. dużym garnizonem wojskowym. Na terenie miasta znajdowało się kilka kompleksów koszarowych, zajmowanych przez garnizon Wojska Polskiego oraz garnizon Armii Radzieckiej. W budynkach byłych koszar znajdują się m.in. siedziba starostwa powiatowego, urzędu miasta, urzędu skarbowego i zakładu ubezpieczeń społecznych.

Od 2004 siedziba diecezji świdnickiej. Od 2015 w Świdnicy rezyduje biskup diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP.

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące kościoły i związki wyznaniowe:

inne niezabytkowe kościoły:

W Świdnicy działa wiele klubów sportowych, największe z nich to:

Od wielu lat w mieście Świdnica odbywa się rajd samochodowy cyklu Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski. Dawniej odbywał się pod nazwą Rajd Elmot, obecnie jest to Rajd Świdnicki Krause. Organizatorem jest Automobilklub Sudecki.

Największe sukcesy odnosił w sekcji siatkówki kobiet klub MKS Świdnica. Od najmłodszych lat trenowała w nim Dorota Świeniewicz, dwukrotna złota medalistka mistrzostw Europy. Ze Świdnicy pochodzi także siatkarka Anna Werblińska.