Zabezpieczenie antykradzieżowe KIA Chorzów

Chorzów (1922–1934 Królewska Huta; niem. Königshütte) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, w województwie śląskim, w centrum Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego (GOP), lokalny ośrodek gospodarczy oraz kulturalny. Przez miasto przepływa potok Rawa.

Dzisiejszy Chorzów powstał z połączenia w latach 30. XX wieku miasta Królewska Huta oraz dwóch gmin wiejskich – Chorzowa (obszar nazywany dziś Chorzowem Starym) i Wielkich Hajduk.

Pod względem historycznym Chorzów leży na Górnym Śląsku. Według regionalizacji fizycznogeograficznej Polski miasto znajduje się na Wyżynie Katowickiej, będącej centralną częścią Wyżyny Śląskiej. Najwyższymi punktami Chorzowa są:

Pod względem geologicznym miasto położone jest na obszarze Górnośląskiego Zagłębia Węglowego obejmującego cały Górnośląski Okręg Przemysłowy oraz Rybnicki Okręg Węglowy.

Sąsiaduje z Katowicami (długość granicy: ok. 13 km), Rudą Śląską (ok. 4,5 km), Bytomiem (ok. 5 km), Piekarami Śl. (ok. 2 km), Siemianowicami (ok. 6,5 km) i Świętochłowicami (ok. 8 km). Rozciągłość południkowa wynosi ok. 11,5 km, a równoleżnikowa – ok. 6,5 km.

Średnia roczna temperatura w Chorzowie wynosi +7,9 °C, a średnia suma opadów w skali roku wynosi 723 mm. Charakterystyczne dla Chorzowa są wiatry słabe, o prędkości nie przekraczającej 2 m/s, wiejące z kierunku zachodniego.

Po włączeniu Hajduk Wielkich do Chorzowa, 11 kwietnia 1939 miasto podzielono na 6 dzielnic:

Od czasu powojennego ukształtowania się obecnych granic miasta do uchwalenia nowego statutu miasta Chorzów funkcjonował administracyjny podział na cztery dzielnice. Do 1991 r. używano nazw: Chorzów I, Chorzów II, Chorzów III i Chorzów IV. Uchwała Rady Miasta (19 lutego 1991) pozostawiła dotychczasowy podział i granice dzielnic, ale zmieniła nazwy trzech z nich. W dwóch przypadkach wykorzystano tradycyjne nazwy części miasta, nie do końca zgodnie z ich pierwotnym znaczeniem.

Od uchwalenia nowego Statutu Miasta Chorzów w 2009 r. podział na dzielnice z 1991 r. przestał obowiązywać. W 2009 r. wyodrębniono jednostkę pomocniczą miasta – osiedle Maciejkowice. Jest to jedyny element aktualnego podziału administracyjnego.

Dzielnicami Chorzowa były (do 2009 r.):

Do żadnej z dzielnic nie należała wschodnia część miasta – Park Śląski. Podkreślono przez to jego ponadregionalny charakter. Należy zaznaczyć, że po utworzeniu parku tylko jego część należała do Chorzowa, jednak gdy Katowice rozpoczęły budowę os. Tysiąclecia, potrzebowały więcej gruntu na wykonanie inwestycji. Ostatecznie zawarto porozumienie o wymianie terenów, w wyniku czego cały park znalazł się w Chorzowie.

Podobnie jak w wielu miastach Górnego Śląska, w świadomości chorzowian przetrwał podział związany z powstawaniem osad robotniczych czy kolonii:

Pochodzenie nazwy Chorzów (od 1934 r. miasta, zaś wcześniej wsi – obecnego Chorzowa Starego) nie jest do dzisiaj ostatecznie ustalone.

Obecnie obowiązującą etymologię nazwy Chorzów podał w 1987 r. krakowski onomasta Kazimierz Rymut. Wywodzi ją on od znanej w źródłach średniowiecznych nazwie osobowej Charz, u której źródła zapewne leży imię Zacharz (później: Zachariasz). Jego zdaniem dzisiejsza forma Chorzów jest stosunkowo późna i powstała przez upodobnienie do wyrazów typu chory, ponieważ samogłoska –a– w pozycji przed spółgłoską –rz– mogła mieć podwyższoną wymowę, przechodząc w –o-.

Niektórzy historycy wiążą pochodzenie tej nazwy z pojawiającego się w XII w. zapisu o osadzie targowej pod Bytomiem, zwanej Zversov lub też Zuersov (do XVI w. w alfabecie łacińskim nie istniało rozróżnienie U i V, stosowano tylko półsamogłoskę V, odczytywaną jako samogłoska U lub spółgłoska V, różnica polega tylko na współczesnej transliteracji, podobnie W może być średniowieczną ligaturą VV lub transliterowane z V). Onomasta Stanisław Rospond uważał, iż mylnie kojarzy się wzmiankowaną w 1136 r. kopalnię srebra koło Bytomia Zversov z Chorzowem. Osada Zversov jest różnie rekonstruowana: Zwierszów, Zwierzów, Sierszów (jak Siersza) i podstawy należałoby szukać w prasłowiańskim sěrъ, od którego wywodzą się wyrazy siarka i szary. Profesor Rospond zastanawiał się również, czy oprócz dominującego poglądu, imię Chorz nie mogło być po prostu zdrobnieniem od Zachariasza.

Inny zapis, który ma dotyczyć Chorzowa, to Coccham lub Coccha. Ta forma z kolei pojawia się w dokumencie patriarchy jerozolimskiego z 1198 r., w którym nadał ziemię Stróżom Bożego Grobu (Bożogrobcom). Wieś Chorza, czyli Chorzew, potem Chorzów (nazwa dzierżawcza), została zniszczona w 1241 r., przez Tatarów. Kolejną formą, jest Chareu (Charev), która pojawia się w dokumencie księcia Władysława opolskiego z 1258 r. Uważa się go za pierwszy pewny dokument potwierdzający średniowieczną historię Chorzowa. Obok nazwy Chareu pojawia się jeszcze nazwa Belobreze (prawdopodobnie dzisiejszy Dąb – dzielnica Katowic). Ta forma (Belobreze) pojawia się też obok Coccha w dokumencie z 1198 r. W XIII i XIV wiekach zaś pojawiają się zapisy: Charzew (1257), Charzow (1292), Chorevo (1297), Chorzow (1339).

W nazwie miejscowości a zamiast o powtarza się w dokumentach aż do XVIII wieku (w 1780 r. Charzow lub Chorzow). Stanisław Rospond domniemywa, że albo prasłowiańskie chvorъ= chory funkcjonowało w podwójnej postaci chor- || char-, czego przykładem może być, iż obok nazw osobowych Chorzela, Chorzęta występują również Charzyński, Charuba, albo zapisy Char- należałoby uznać za germanizacyjne, gdzie polskie o zastępowano a (Wartha = Bardo).

Jak wspomniano nazwa Chorzów może posiadać swój źródłosłów w podstawie „chory”, od której utworzono wiele dawnych nazw osobowych: Chorz, Chorzęta, Chorzel, Chorzela, porównaj nazwę miejscową: Chorzele, Charzewice, Chorzewice. Wtedy osada ta – Chorzów – mogła być miejscem, gdzie przebywało wielu chorych. Pierwszą formą, udokumentowaną w 1257 r., tego potocznego, hipotetycznego określenia osady Chorzev mogła być podobna w brzmieniu nazwa Chareu (Charev). Wybudowany w tej osadzie szpital przeniesiony został w 1299 r. do Bytomia.

Od polskiej nazwy choroby nazwę wywodził również niemiecki geograf Heinrich Adamy, który w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 r. we Wrocławiu wymienia nazwę miejscowości jako „Charzow (Chory)” podając jej znaczenie Krankenort. Ungesunder Ort, czyli w polskim znaczeniu: miejscowość chorych lub niezdrowe miejsce. W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 r. we Wrocławiu przez Johanna Knie miejscowość (dzisiejszy Chorzów Stary) występuje pod nazwą Chorzow, Chożow oraz Hospitalgrund auch Chorzowski Grund (‘szpitalny też chorzowski grunt’).

Jest to dosłowne tłumaczenie na język polski (tzw. kalka językowa) pierwotnej, urzędowej nazwy niemieckiej Königshütte, oznaczającej zarówno hutę, jak i powstałą przy niej kolonię (późniejsze miasto). Już od początku XIX w. w obiegu były obydwie formy: niemiecka społeczność używała nazwy Königshütte, zaś polska – Królewska Huta, czego jednym z dowodów jest statystyczny opis Prus z 1837 roku, w którym miejscowość zanotowana jest jako: „Königshütte (polnisch Krolewska Huta)”.

Niemiecka forma Königshütte funkcjonowała w oficjalnym obiegu (urzędowym) w latach 1797–1922 i jako Königshütte O.S. w latach 1939–1945. W czerwcu 1922 r. tradycyjna już polska nazwa Królewska Huta stała się urzędową nazwą miasta i pozostała nią do końca czerwca 1934 r. Z dniem 1 lipca 1934 r. do miasta Królewska Huta przyłączono wiejskie gminy Chorzów i Nowe Hajduki, jednocześnie zmieniając nazwę miasta na Chorzów. Choć zmiana nazwy dużego przemysłowego miasta była niezwykle kosztowna, utrudniająca życie mieszkańcom i przedsiębiorcom, zdecydowano się na nią ze względów polityczno-propagandowych i narodowych. W spektakularny sposób jednoznacznie zerwano z tradycją niemiecką, usuwając z nazewnictwa miejscowego odniesienie do pruskiego króla, w którego imieniu założono w 1791 r. państwową (a więc należącą do królewskiego majątku) kopalnię węgla kamiennego König – ‘król’ (niem. Königsgrube, późniejsza kopalnia Król), a następnie, w 1797 r. państwową hutę żelaza König – ‘król’ (niem. Königshütte, późniejsza huta Królewska) wraz z osiedlem patronackim o identycznej nazwie co huta. W 1936 r. spolszczono również nazwę huty Królewskiej, którą przemianowano na Piłsudski. Zmiany te wpisywały się w wieloletnią akcję polonizowania przestrzeni publicznej województwa śląskiego, inicjowaną i aktywnie wspomaganą przez wojewodę śląskiego Michała Grażyńskiego. W jej ramach zmieniono m.in. w 1933 r. nazwę huty Bismarcka w Hajdukach Wielkich na Batory.

Chorzów jest najstarszym demograficznie miastem w województwie śląskim. Więcej niż 65 lat ma 27% ludności (przy regionalnej średniej 19%), a poniżej 15 roku życia jest zaledwie 11% chorzowian.

Miasto ma dziś mniej mieszkańców niż przed wojną (w 1939, według różnych źródeł, ludność miasta wynosiła 127–135 tys. mieszk.). W czasie wojny nastąpił ubytek mieszkańców – liczba ludności w 1945 r. była o blisko 30 tys. osób niższa niż w 1939 r. Przyczyną tego zjawiska był stosunkowo duży odsetek osób deklarujących narodowość niemiecką oraz liczne antagonizmy na tym tle występujące jeszcze przed II wojną światową. W okresie wojny na niemiecką listę narodowościową wpisano 92% mieszkańców miasta, z których większość posiadała I lub II kategorię DVL. Po 1945 r. osoby te zostały zmuszone do opuszczenia granic Polski. Przez pierwszych dwadzieścia lat powojennych liczba ludności rosła. Obniżyła się nieco przy wymianie gruntów z Katowicami, by ponownie rosnąć. Najwięcej ludności zamieszkiwało Chorzów w 1977 – 156 600 osób przy średniej gęstości zaludnienia prawie 4800 osób/km². Później liczba mieszkańców malała i nadal maleje. W ostatnich latach proces ten uległ spowolnieniu.

Pod koniec 2017 r. Chorzów zamieszkiwało 109 021 osób, a w 2035 r. według prognoz GUS liczba mieszkańców wyniesie 108 328. Mimo to, na najbliższe lata przewiduje się duży napływ ludzi z Katowic wraz z wieloma inwestycjami mieszkaniowymi w pobliżu Parku Śląskiego^{[potrzebny przypis]}.

Bezrobocie w Chorzowie jest na niskim poziomie – w kwietniu 2019 r. bez pracy pozostawało 4,0% ludności. Jest to wskaźnik niższy niż średnia dla Polski o 1,6 p.p. oraz nieznacznie niższy niż średnia w województwie (o 0,2 p.p.). Źle wypada Chorzów w porównaniu z dwoma swoimi sąsiadami – Katowicami (1,6%) i Rudą Śląską (3,1%), natomiast bezrobocie jest znacząco niższe niż w Bytomiu (9,1%).

W dwudziestoleciu międzywojennym Chorzów (Królewska Huta) był najgęściej zaludnionym miastem w Polsce – średnia gęstość zaludnienia wynosiła ponad 12 tys. mieszkańców na kilometr kwadratowy.

Największą populację Chorzów odnotował w 1977 r. – według danych GUS 156 600 mieszkańców.

Historia miasta wiąże się ściśle z rozwojem przemysłu. Głównie górnictwa i hutnictwa, ale także energetyki, chemii. Dziś dawne filary przemysłu nie odgrywają już wiodącej roli, gdyż w wyniku przemian gospodarczych doszło do restrukturyzacji zakładów pracy w wyniku czego zamknięto bądź połączono z innymi chorzowskie kopalnie, ograniczono także zakres działania hut stali. W hucie Kościuszko (Królewskiej) zamknięto wydziały wielkich pieców, stalownię, aglomerownię i koksownię. Huta Batory została natomiast sprywatyzowana i podzielona na kilka spółek. Zlikwidowano także Zakłady Chemiczne Hajduki. Do dziś działają Zakłady Azotowe (podobnie jak huta Batory sprywatyzowane), nowoczesna Elektrociepłownia ELCHO Chorzów (w miejsce Elektrowni Chorzów), Huta Królewska (obecnie większość wydziałów jest zamkniętych), Alstom Konstal (dawniej Konstal) specjalizujący się dzisiaj głównie w konstrukcjach taboru szynowego. W wyniku ograniczenia roli przemysłu ciężkiego oraz zastosowaniu nowoczesnych technologii znacznie spadła emisja substancji szkodliwych dla atmosfery.

Pierwszym nowoczesnym budynkiem służącym handlowi w Królewskiej Hucie, była Hala Targowa, oddana do użytku 15 sierpnia 1905 r. na placu targowym, przy głównej ulicy prowadzącej do Bytomia. Była to pierwsza na Śląsku hala targowa (dwie kolejne na Śląsku hale targowe nr 1 i nr 2 we Wrocławiu otwarto dopiero w 1908 r.), świadcząca o prawdziwie wielkomiejskich aspiracjach władz i mieszkańców Królewskiej Huty.

Poprzemysłową lukę w chorzowskiej gospodarce uzupełniają małe i średnie przedsiębiorstwa, głównie usługowe i handlowe.

Początki kolei żelaznych w Chorzowie sięgają I połowy XIX wieku. Pierwsze pociągi pojawiły się jesienią 1846:

Obecnie funkcjonują stacje kolejowe:

Istnieją dworce kolejowe: Chorzów Batory, Chorzów Miasto, Chorzów Stary.

północ-południe:

wschód-zachód:

Ponadto liczne szkoły podstawowe i przedszkola.

Do 2006 r. dużą atrakcją była Kolejka linowa „Elka” – najdłuższa, a zarazem jedyna w Europie nizinna kolejka linowa. Jej trasa okrążała cały park. Ze względu na zły stan techniczny została zamknięta w 2007 r., a w 2008 r. podjęto decyzję o jej likwidacji. Jednak po 6 latach 6 września 2013 r. ponownie kolejkę otwarto. Na razie zmodernizowano i otwarto jeden odcinek na trasie od stacji „Stadion Śląski” do stacji „Wesołe Miasteczko”, ale planowane jest w przyszłości otwarcie dalszych odcinków kolejki.

Zabytki w Chorzowie wpisane do rejestru zabytków województwa śląskiego:

Interesującą historię mają ratusz (daw. Królewskiej Huty) oraz Hali Targowej (ob. palarnia kawy POSTI). Obydwie budowle utraciły wiele ze swojej świetności. Ratusz został przebudowany w latach 20. XX wieku ze względu na małą funkcjonalność (za mało pomieszczeń), w wyniku czego utracił swój niepowtarzalny charakter. Natomiast hala targowa została z niewiadomych przyczyn przebudowana w latach 70. XX wieku, zatracając swoje cechy stylowe.

Chorzów posiada także atrakcje przyrodnicze, oprócz Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku należą do nich:

Chorzów zajmuje 4. miejsce w Polsce pod względem powierzchni parków spacerowo-wypoczynkowych.

Instytucje kulturalne:

Lista cyklicznych imprez masowych i kulturalnych odbywających się w Chorzowie:

Najstarsza wzmianka pojawia się 10 lipca 1862 r. jako data założenia pierwszego klubu gimnastycznego zwanego później Männerturnverein Königshütte – MTV 1862 (Męski Klub Gimnastyczny 1862). Współzałożycielem klubu był mistrz maszyn hutniczych niejaki Angele, a pierwszym prezesem został mistrz cieślarski Carlitzek. Początkowo klub korzystał z sali hotelu Wandel przy ul. Katowickiej aby 13 lipca 1895 r. przenieść się do własnego, nowo wybudowanego ośrodka przy (dzisiejszej) ul. Parkowej, który prócz kompleksu halowego posiadał jeszcze stadion piłkarsko-lekkoatletyczny.

22 sierpnia 1875 r. odbyły się w Królewskiej Hucie pierwsze górnośląskie pokazy gimnastyczne (Gauturnfest), w których uczestniczyło ponad 200 zawodników. W zarządzie klubu zasiadali wtedy fabrykant Paul Sonsalla i skarbnik Czajor.

W 1891 r. nauczyciel Alker rozpoczął w szkole nr VII, położonej w dzielnicy robotniczej codzienne ćwiczenia ze swoimi uczniami.

Z biegiem czasu coraz więcej nauczycieli i szkół wprowadzało ćwiczenia, gimnastykę i gry w szkołach w czasie i po zajęciach. Pierwszy burmistrz Królewskiej Huty, Stolle i kuratorium popierali rozwój sportu zarówno ideowo, jak i finansowo. Tak burzliwy rozwój sportu doprowadził w 1901 r. do utworzenia pierwszego klubu, który nazwano Spielvereinigung 1901 Königshütte z „sekcjami”: faustball, tamburello (kobiety), korbball i turystyką wędrowną. Klubem kierował nauczyciel Pompa. Przed 1912 r. doszła sekcja piłki nożnej, która jednak nie miała własnego boiska i dlatego klub połączył się w 1923 r. z SC 08 Königshütte i przyjął nazwę Zjednoczeni Przyjaciele Sportu.

SC 08 Königshütte został założony w 1908 r. przez braci Opitz z Królewskiej Huty oraz piłkarzy Kleinera i Borna z Katowic. Klub ten wstąpił bezpośrednio po swoim założeniu do Południowo-Wschodniego Niemieckiego Związku Piłki Nożnej.

Innym, zasłużonym królewskohuckim klubem jest założony w 1910 r. VfR Königshütte, późniejszy AKS.

W tym okresie drużyny piłkarskie nie odnosiły większych sukcesów; górnośląscy konkurenci, głównie ci z Katowic byli zbyt silni.

W tym okresie rozgrywki sportowe były bardzo ograniczone ze względu na działania wojenne.

Przed i po włączeniu wschodniej części Górnego Śląska łącznie z miastem Królewska Huta w 1922 do Polski miejscowe kluby początkowo kontynuowały swoją działalność uczestnicząc dalej w rozgrywkach niemieckich. 7 sierpnia 1922 r. w Katowicach założony został niemiecki Wojewódzki Związek Piłki Nożnej (Wojewodschaft Fußballverband). Do 143 członków założycieli należeli m.in. królewskohuckie Verein für Rasenspiele (VfR) i Spielvereinigung 01 oraz Bismarckhütter Ballspiel Club Hajduki Wielkie.

W późniejszym okresie niemieckie kluby, często o dużych tradycjach i osiągnięciach zostały zmuszone do samorozwiązania, łączenia się lub były wchłaniane przez polskie kluby albo wstępowania do polskiego związku na dyskryminujących, polonizujących warunkach takich jak zmiana tradycyjnej niemieckiej nazwy, usunięcie niemiecko-śląskiego zarządu itp. aby mogły dołączyć do polskich rozgrywek.

W ten sposób VfR przemianowano na Amatorski Klub Sportowy (AKS), Spielvereinigung 1901 na Zjednoczeni Przyjaciele Sportu, a Bismarckhütter Ballspiel Club (BBC) połączył się7 stycznia 1923 z Ruchem przyjmując nazwę Ruch BBC Hajduki Wielkie.

Równocześnie powstawały niemieckie kluby sportowe wywodzące się z ruchu katolickiej młodzieży niemieckiej zwane Jugendkraft oraz nowe polskie takie jak KS Śląsk, KS Kresy, KS Polonia czy klub wojska polskiego, 75 Pułk Piechoty (75 pp).

W latach 1926–1927 został zbudowany na Górze Redena nowy stadion (miejski), którego uroczyste otwarcie nastąpiło 2 października 1927 r. w obecności polskiego prezydenta Ignacego Mościckiego. W skład stadionu wchodziły: boisko do piłki nożnej z bieżnią (400m x 6m) i trybuną (8000–10 000 miejsc), małe boisko (70m x 50m), budynek klubowy, plaża, WC, hala pływacka, dwa baseny (50 × 30 m i 40 × 30 m) z trampoliną, korty tenisowe, boisko do krykieta, plac do musztry oraz natryski i szatnie.

6 stycznia 1928 r. został założony w Królewskiej Hucie nowy wielosekcyjny klub pod nazwą KS Stadion z następującymi sekcjami: piłką nożną, lekkoatletyką, pływacką i tenisa ziemnego.

Istniał też jedyny niemiecki klub tenisowy – Lawn-Tennis-Club (LTC) we wschodniej części Górnego Śląska.

Z Chorzowa pochodzi też czterokrotna mistrzyni Polski w jeździe figurowej na łyżwach Erna Scheibert, trenująca głównie w Katowicach, mistrzyni Polski w jeździe solowej w latach 1936, 1937, 1938 i 1939.

Głównie ze względu na Stadion Śląski (stan na 2009) – największy stadion w Polsce, oficjalnie nazwany stadionem narodowym, na którym odbywają się mecze reprezentacji narodowej czy koncerty sławnych grup muzycznych. Kolejnym ośrodkiem sportowym promującym Chorzów jest drużyna Ruchu Chorzów, która przez długie lata utrzymywała się w czołówce klubów piłkarskich w kraju, jeden z najbardziej zasłużonych klubów w historii polskiego futbolu.

Na Stadionie Śląskim czterokrotnie odbyły się finały Indywidualnych Mistrzostw Świata (w 1973 wygrał Jerzy Szczakiel). W latach 2002–2003 odbyły się tutaj dwie rundy Grand Prix Europy.

Obiekty sportowe w Chorzowie:

Od początku lat 90. ważne miejsce na scenie politycznej zajmuje lokalne Stowarzyszenie „Wspólnie dla Chorzowa”. W wyborach samorządowych 1998 r. stowarzyszenie uzyskało 28 z 45 mandatów. W 2002 r. wybory odbyły się po raz pierwszy według nowych zasad. Liczbę radnych zmniejszono do 25, a prezydenta miasta, wyłanianego wcześniej ze składu Rady Miasta, wybrano w wyborach bezpośrednich. Wybory prezydenckie wygrał Marek Kopel, Koalicja „Wspólny Chorzów” uzyskała 14 z 25 mandatów. W 2006 r. „Wspólny Chorzów” uzyskał 13 mandatów. W wyborach 2010 KWW Koalicję „Wspólny Chorzów” współtworzyły stowarzyszenia i organizacje: Stowarzyszenie Wspólnie dla Chorzowa, Koła Związku Górnośląskiego – Wielkie Hajduki, Klimzowiec, Królewska Huta, Pnioki, Chorzów Stary i św. Florian oraz Towarzystwo Ochrony Praw i Godności Dziecka „Wyspa”. Zdobyli 14 z 25 mandatów.

W Wyborach samorządowych w 2018 r. najwięcej głosów otrzymał Koalicyjny Komitet Wyborczy Platforma.Nowoczesna Koalicja Obywatelska (19 598, tj. 51,81%). Na drugim miejscu uplasowało się Prawo i Sprawiedliwość, które otrzymało 8487 głosów, zyskując 22,44% poparcia. Tylko te 2 ugrupowania weszły w skład Rady Miasta.

Chorzów jest miastem na prawach powiatu. Mieszkańcy wybierają do Rady Miasta Chorzów 25 radnych. Organem wykonawczym samorządu jest prezydent miasta, którym obecnie jest Andrzej Kotala.

Miasto jest członkiem Górnośląskiego Związku Metropolitalnego, Śląskiego Związku Gmin i Powiatów i Związku Miast Polskich.

Lista miast partnerskich Chorzowa:

Najstarszą parafią katolicką na terenie Chorzowa jest parafia św. Marii Magdaleny (obecnie dzielnica Chorzów Stary). Powstała ona bezpośrednio po lokacji wsi (na pewno przed rokiem 1300), a do 1817 r. patronat nad nią sprawowali bożogrobcy z Miechowa.

Rozwój Królewskiej Huty wpłynął na erygowanie w 1852 r. parafii św. Barbary (obecnie dzielnica Chorzów II). Objęła ona: Górne i średnie Łagiewniki, Górne i Średnie Hajduki, Świętochłowice, Chropaczów, Lipiny, Szarlociniec, Pniaki i Wolę Erdmanna (Erdmanswille), należące dotąd do parafii Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu; przyłączono też przyhutnicze domy mieszkalne, należące do parafii św. Marii Magdaleny.

Wraz z rozwojem miasta rozwijała się także sieć parafialna. W 1889 r. z parafii św. Barbary wydzielono parafię św. Jadwigi, a z tej w 1908 r. parafię Wniebowzięcia NMP w Hajdukach. W tym czasie raz jeszcze podzielono parafię św. Barbary, tworząc w 1912 r. parafię św. Józefa. Następnie w 1940 r. powołano do istnienia parafię Najśw. Serca Pana Jezusa (z parafii Wniebowzięcia), a w dzielnicy Klimzowiec w 1942 – kurację św. Franciszka z Asyżu (z parafii św. Jadwigi; dekret potwierdzający istnienie parafii wydano w 1992 r.).

Odwilż gomułkowska ułatwiła powstanie 4 nowych parafii. W 1957 r. powstała parafia św. Antoniego (z parafii św. Jadwigi; wcześniej kuracja) i parafia św. Floriana (z parafii św. Barbary i św. Jadwigi), a w 1958 – parafia Ducha Św. (z parafii św. Jadwigi) oraz kuracja MB Nieustającej Pomocy i św. Rozalii w dzielnicy Maciejkowice (z parafii św. Marii Magdaleny i św. Michała Archanioła w Michałkowicach; dekret potwierdzający istnienie parafii wydano w 1984 r.).

Od 1964 r. prowadzono samodzielne duszpasterstwo przy kościele św. Wawrzyńca, gdzie ostatecznie w 1978 r. powołano parafię, wydzielając jej teren z parafii św. Antoniego i św. Marii Magdaleny. Ostatnia zmiana miała miejsce w 1983 r., gdy po wielu trudnościach z parafii Wniebowzięcia NMP wydzielono parafię Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza.

Na terenie Chorzowa działa zatem 13 parafii rzymskokatolickich:

Warto dodać, że leżące na terenie Chorzowa ul. Chropaczowska, ul.Pokoju i część ul. 3 Maja należą do parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w świętochłowickiej dzielnicy Piaśniki.

W Chorzowie (przy ulicy Katowickiej) znajduje się także kaplica Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X.