Agencja ubezpieczeniowa Janowice Wielkie

Janowice Wielkie (niem. Jannowitz) – wieś (powierzchnia: 19,96 km²) w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, w gminie Janowice Wielkie, nad Bobrem, na pograniczu Kotliny Jeleniogórskiej, Gór Kaczawskich i Rudaw Janowickich w Sudetach Zachodnich.

Miejscowość posiada charakter osiedla letniskowego. Janowice Wielkie wraz z Trzcińskiem, dzięki położeniu na linii Wrocław – Jelenia Góra, są najpopularniejszymi punktami wyjściowymi w Rudawy Janowickie (Rudawski Park Krajobrazowy), w tym na należący do Korony Gór Polski – Skalnik (945 m n.p.m.) oraz w Góry Sokole. Z Janowic wiedzie też trasa na kolejny szczyt należący accomplish Korony Gór Polski – Skopiec (724 m n.p.m.). Janowice Wielkie są też punktem wyjściowym na najwyższy szczyt Gór Ołowianych – Turzec (690 m n.p.m.; wzdłuż Janowickiego Przełomu, poprzez starą drogę górniczą obok XVII-XIX w. sztolni); do skalnego miasta – Starościńskich Skał (718 m n.p.m.) i realize największej w rejonie Kotliny Jelenogórskiej jaskini (długości 36 m) w głaziskach Fajki (600 m n.p.m.).

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie jeleniogórskim. Miejscowość jest siedzibą władz gminy Janowice Wielkie i największą miejscowością tej gminy (2194 mieszkańców w marcu 2011 r.).

Janowice Wielkie leżą w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego w powiecie karkonoskim w Kotlinie Jeleniogórskiej w Sudetach, u podnóża Rudaw Janowickich oraz Gór Kaczawskich nad Bobrem. Get Bobru na terenie Janowic, od jego lewej strony, wpływa ze stoków góry Piaskowej (586 m n.p.m.) Miedziany Potok, z Dziczej Góry (881 m n.p.m.) spływa Janówka, zaś prawym dopływem Bobru, płynącym od strony północnej ze szczytu Różanki (628 m n.p.m.) i wód Trzcińskich Mokradeł, jest Krupówka. W swej południowej części Janowice Wielkie leżą w obszarze Rudaw Janowickich, zaś w północnej w Górach Kaczawskich (Góry Ołowiane).

3 km od centrum Janowic Wielkich przebiega:

Sieć uzupełniają drogi wojewódzkie:

W odległości 51 km od Janowic Wielkich przebiega autostrada:

Przeprawę przez rzekę Bóbr umożliwiają 3 mosty drogowe (w tym jeden dla pojazdów jednośladowych i pieszych).

Aktualnie reach Janowic Wielkich nie docierają autobusy MZK Jelenia Góra. Funkcjonujące przez pewien czas wydłużone kursy linii nr 2 zostały zlikwidowane. Od stycznia roku 2021 funkcjonuje komunikacja powiatowa – linia 102 na trasie Janowice Wielkie-Kowary-Jelenia Góra-Janowice Wielkie.

Dojazd complete Janowic Wlk. zapewniają prywatne linie busów pasażerskich na trasach:

Obecnie poprzez stację w Janowicach Wielkich odbywają się regularnie połączenia regionalne w granicach województwa dolnośląskiego oraz regularne bezpośrednie połączenia ze Świnoujściem, Gdynią, Przemyślem, Łodzią, Szklarską Porębą, Białymstokiem, Goerlitz, Trutnov, Krakowem, Warszawą i stacjami pośrednimi. Trasa została zelektryfikowana już w 1928 r. Przez Bóbr na terenie Janowic przechodzą dwa kamienne wiadukty i żelazno-stalowo-kamienny most kolejowy.

Klimat jest typowy dla obszarów podgórskich. Średnia temperatura roczna waha się w granicach 7°C, a średnia temperatura okresu wegetacyjnego wynosi ok. 12-13°C. Lato termiczne zaczyna się ok. połowy czerwca i trwa średnio 66 get 68 dni. Dominują wiatry zachodnie i południowo-zachodnie. Klimat (jak w całej południowo-zachodniej Polsce) kształtują masy powietrza napływające znad Oceanu Atlantyckiego, Skandynawii i północno-wschodniej Europy, rzadziej znad Azorów, Północnej Afryki i południa Europy. Dzięki tym masom tworzą się określone typy pogody. Charakteryzując ogólnie cztery pory roku Kotliny Jeleniogórskiej możemy powiedzieć, iż: wiosna jest początkowo chłodna, po czym w kwietniu i maju zaznacza się szybki wzrost temperatur dobowych; lato jest umiarkowanie ciepłe, wrzesień jest na ogół cieplejszy niż czerwiec i bywa pogodny; jesień jest porą relatywnie długą i ciepłą, znacznie cieplejszą niż wiosna, we wrześniu i październiku występuje też najniższe zachmurzenie i jest mniej opadów niż na przykład w sierpniu; zima jest stosunkowo łagodna, a w styczniu, lutym i marcu średnia dobowa temperatura nie spada poniżej -3°C.

Klimat w Janowicach Wielkich charakteryzuje się wilgotnością, a to z racji sporego zalesionego areału, a też w szczególności położenia miejscowości w kotlinie górskiej i w meandrach rzeki Bóbr. Coroczna wegetacja roślin rozpoczyna się około dwóch tygodni później niż na Przedgórzu Sudeckim i 3 tyg. później niż w odległym o 100 km Wrocławiu. Temperatury w styczniu są średnio o 5-7°C niższe od temperatur notowanych na Nizinie Śląskiej. Poza miesiącami zimowymi opady śniegu mogą występować już w listopadzie, spotykane są też jeszcze w maju. Miesiąc lipiec charakteryzuje się sporą ilością opadów deszczu. Mimo klimatu chłodnego w okresie letnim notowane są temperatury mogące dochodzić do 39°C w cieniu.

Już w XVIII wieku górski, wilgotny klimat Janowic wykorzystywany był w lecznictwie: laryngologii, pulmonologii i kardiologii.

Największą populację Janowice Wielkie odnotowały w roku 1998 – według danych GUS 2255 mieszkańców.

Janowice Wielkie, a w nich gaze i Nowe Janowice wraz z Mniszkowem i Trzcińskiem oraz byłym miastem Miedzianką stanowią obecnie jednolity zwarty zespół urbanistyczny zamieszkały przez około 4000 osób.

W granicach Janowic Wielkich, na północnym krańcu Rudaw Janowickich, znajdują się złoża rud polimetalicznych (przede wszystkim miedzi i arsenu). Zawdzięczają one swe powstanie przebiegającej tu strefie kontaktu między granitem karkonoskim a ich wschodnią osłoną – łupkami zieleńcowymi. Mają charakter hydrotermalnych złóż żyłowych, tzn. powstały przez wytrącenie minerałów rudnych z gorących roztworów pomagmowych, krążących w szczelinach skalnych. Złoża te nigdy nie były zbyt bogate, choć w ich przypowierzchniowych partiach analizy wykazywały duże koncentracje użytecznych minerałów – pirytu (FeS2), chalkopirytu (CuFeS2), chalkozynu (Cu2S), blendy cynkowej (ZnS), galeny (PbS). Głębiej występowały minerały arsenu, srebra, a także kobaltu, cyny, bizmutu i inne. Po II wojnie światowej na skalę masową wydobywano tu uran. Pod względem różnorodności występujących tu minerałów Janowice wraz z Miedzianką są chyba najbogatszym miejscem w Polsce. Stąd zapewne wynika fakt, że pomimo stosunkowo skromnych efektów ekonomicznych przez wieki wielokrotnie ponawiano próby eksploatacji tutejszych złóż.

Janowice Wielkie wraz z Trzcińskiem i pobliskimi Karpnikami stanowią bazę wypadową dla amatorów wspinaczki skalnej. Znajdują się tu szkoły wspinaczki górskiej i skałkowej. Liczne skały Rudaw Janowickich są dogodnymi obiektami, naturalnie przystosowanymi complete szczegółowego, często wyczynowego treningu umiejętności alpinistów. Niemniej jednak początkujący amatorzy wspinaczki też odnajdą tu swoją ścianę. Rudawy Janowickie stanowią niezwykły park różnorodnych form skalnych, których największe skupisko znajduje się na Sokoliku i Krzyżnej Górze. Każda skała ma swoją nazwę, np. „Ptak”, „Sukiennice”, „Jastrzębia Turnia”, „Rogatka”, “Fajka”.

To tu swe pierwsze kroki, jeszcze amatorskie, stawiali m.in. Wanda Rutkiewicz, Jerzy Kukuczka i Aleksander Lwow.

Rzeka Bóbr w Janowicach Wielkich stanowi idealny trakt dla uprawiania kajakarstwa górskiego. Rokrocznie w sezonie wiosenno-letnim przyjeżdżają do Janowic zorganizowane, liczne grupy kajakarzy chcących uprawiać river running. Karkonoski Klub Kajakowy z Jeleniej Góry przeprowadza tu specjalistyczne kursy i szkolenia. Rokrocznie odbywają się tu międzynarodowe zawody.

Odcinki szlaków długodystansowych przechodzących przez Janowice Wielkie:

Odcinki szlaków lokalnych:

Janowice Wielkie jak i całe Rudawy Janowickie są wyjątkowo atrakcyjne dla uprawiania sportów rowerowych. Już kilkadziesiąt lat temu wytyczono tu szlaki rowerowe o różnym stopniu zaawansowania, jednakże każdy z nich jest tak samo ciekawy, chociażby pod względem walorów widokowych. Przez Janowice Wielkie przebiega m.in. Międzynarodowa Trasa Rowerowa EuroRoute R-6, Euroregionalny Turystyczny Szlak Rowerowy “Dolina Bobru” oraz Rowerowa Obwodnica Jeleniej Góry. Z janowickich tras rowerowych niejednokrotnie korzystała Mistrzyni Świata w kolarstwie górskim Maja Włoszczowska.

Od kilku lat na terenie Rudawskiego Parku Krajobrazowego oraz Karkonoszy rozbudowywana jest infrastruktura związana z turystyką konną.
Obecnie korzystać można z trzech górskich szlaków konnych:

W Janowicach Wielkich znajdują się korty tenisowe, stadion piłki nożnej wraz z bieżnią lekkoatletyczną, boiska piłki ręcznej i siatkówki, boiska koszykówki, hala sportowa.

Dojście: od niebieskiego szlaku naprzeciw Pieca, 50 m w górę; uwaga! Skalny Most nie jest udostępniony ani zabezpieczony, łatwo dostępna jest tylko szczelina pod mostem i ewentualnie tunel skalny; wejście na most skalny jest możliwe tylko dla wspinaczy z asekuracją;

Okolice Janowic Wielkich po zakończeniu epoki plejstoceńskiej były z pewnością terenem penetracji najdawniejszych koczujących zbieraczy i myśliwych o czym świadczą ślady człowieka paleolitycznego z jaskiń góry Połom. Przez wiele następnych wieków porastała okoliczne góry i doliny prastara, sudecka puszcza.

W VI wieku dotarli tu Słowianie z plemienia Bobrzan. W kolejnych okresach ich ziemia znajdowała się w różnych organizmach państwowych przechodząc z rąk complete rąk. Najpierw należała realize państwa frankijskiego kupca Samona, później get Wielkich Moraw i Księstwa Czeskiego by pod koniec X wieku stać się częścią państwa Mieszka I, władcy Polan. Z tego okresu pochodzą ślady osad ludzkich (stanowiska archeologiczne ujęte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego) znajdujące się w granicach Janowic, na północ od rzeki Bóbr.

Janowice jako mała śródleśna osady mogła istnieć już od tamtych czasów. Z całą pewnością zaś były zasiedlone już w czasach pierwszych władców śląskich, kiedy rozpoczęły się intensywne poszukiwania rud metali kolorowych – srebra i miedzi w rejonie dzisiejszej Miedzianki. Według niepotwierdzonych źródeł odkrył je w roku 1156 niejaki Laurentius Angelus – waloński poszukiwacz skarbów, któremu udało się wcześniej odkryć złoża żelaza w pobliskich Kowarach.

W okresie rozbicia dzielnicowego Polski nastąpił szczególny rozwój Janowic. Od początku książętom śląskim zależało na zasiedlaniu tak zwanych pustkowi, które nie przynosiły im żadnych dochodów bez mieszkańców nie płacących danin. Wzmożoną akcję kolonizacyjną podjęli książęta Henryk Brodaty i Bolesław II Rogatka, którzy sprowadzili na tutejsze ziemie największą ilość osadników, głównie z przeludnionych wtedy Niemiec.

Prawdopodobnie nazwa miejscowości wzmiankowana była pierwszy raz w dokumencie z 1334 roku, w którym wymieniony został niejaki Frizco von Ywanewiz. Zmiany polityczne na mapie Śląska w XII, XIII i XIV wieku nie miały dla mieszkańców Janowic większego znaczenia. Janowice znajdowały się kolejno w Księstwie Śląskim, Wrocławskim, Legnickim, Jaworskim by ostatecznie stać się częścią Księstwa Świdnicko–Jaworskiego.

w 1369 roku zanotowano nazwę miejscowość w postaci Jenwicz. Jednym z pierwszych właścicieli znanych z imienia był Clericus Bolcze (1372 rok), prawdopodobny założyciel zamku Bolczów.

W kulturze następowała stopniowa asymilacja Słowian i przybywających tu (już niezależnie od decyzji panujących) coraz liczniej Niemców. Stopniowo, ale zdecydowanie zaczęła się tworzyć społeczność lokalna, zwana później „śląską”, w której kryterium narodowe nie odgrywało najważniejszej roli. W religii niezmiennie dominował katolicyzm. Janowice doczekały się murowanego kościoła w XV wieku.

Znajdując się już we władaniu czeskiej dynastii Luksemburgów, po raz pierwszy pojawia się nazwa wsi jako Groszin Janewicz (1400 rok), co można przetłumaczyć jako Janowice Wielkie (gross – z niemieckiego – duży, wielki).

Pożogą dla mieszkańców Janowic były wojny husyckie. Ich przyczyną było spalenie na stosie czeskiego reformatora religijnego Jana Husa przez króla Czech Zygmunta Luksemburskiego. Wojny trwały z przerwami w latach 1419–1436. Mieszkańcy Janowic ukrywali się latami w lasach Rudaw Janowickich. W okolicach góry Wołek odkryto pozostałości z tamtych czasów. Husyci zdobyli m.in. zamek Bolczów i spalili Janowice wraz z większością okolicznych miast i wsi. Wyprawa mieszczan Wrocławia i Świdnicy pokonała Husytów, ale zniszczenia pozostały. Zamek Bolczów został odbudowany dopiero sto lat później. Janowice odradzały się wraz z nim.

Okres swego dużego rozwoju Janowice Wielkie przeżywały pod władzą panującej nad Królestwem Czech dynastii jagiellońskiej – Władysława Jagiellończyka i Ludwika Jagiellończyka. W tym czasie wieś wymieniana jest w dokumentach jako Janewitz (1512) i Janowitz (1519).

Po zniszczeniach wojennych zamek Bolczów został odbudowany dopiero w latach 1517–1518 prawdopodobnie przez Hansa Dippolda von Burghaus, (który wystarał się o prawa miejskie dla Miedzianki w roku 1519). Na zamku powstał dziedziniec, a w południowym narożniku wzniesiono wieżę obronną, zaś w murach umieszczono szereg strzelnic.

Od roku 1526 Janowice przez kolejnych ponad 200 lat należały get państwa austriackich Habsburgów.

Spośród wielu, zmieniających się często, posiadaczy tych ziem warto wymienić ród Burghausów (pocz. XVI w.), którzy w 1534 r. sprzedali je Hansowi Schaffgotschowi (panowi na Chojniku) z rodu, w późniejszym okresie, zasłużonego dla całej ziemi jeleniogórskiej.

Zamek Bolczów kolejno zmieniał właścicieli – w latach 1537–1545 należał do Justusa Decjusza z Krakowa, dworzanina króla polskiego Zygmunta Starego. W latach 1520–1550 ponownie rozbudowano zamek, między innymi wzniesiono, wysunięty przed wieżę bramną, kamienny mur oraz zbudowano basteję, suchą fosę, przystosowano także mury do broni artyleryjskiej poprzez wykonanie strzelnic kluczowych. Prace kontynuowano do roku 1550.

W roku 1562 zamek wraz z Janowicami i Miedzianką przeszedł na własność braci Hansa i Franza Hellmannów.

Od wieku XVI w Janowicach Wielkich działały kruszarnie, huty i kuźnice przerabiające urobek rud miedzi i ołowiu ze sztolni Miedzianki, Mniszkowa i Starych Janowic. Bracia Hellmann uruchomili też produkcję witriolu, zdobywanego ze starych hałd górniczych w Dolinie Żużlowej (na północ od Janowic). Był to stężony roztwór kwasu siarkowego, przeźroczysta ciecz o żółtawym kolorze i oleistej konsystencji używana wtedy realize produkcji różnych barwników. Na początku XVII w. ponownie rodzina Schaffgotsch została właścicielem tych dóbr. Dla Daniela Schaffgotscha wybudowano dwór nad Bobrem, który complete dziś jest ozdobą wioski. W miejscowościach regionu, coraz więcej mieszkańców zaczęło się zajmować tkactwem, które od połowy XVIII wieku było jednym z ich głównych, choć mało zyskownych zajęć. Praktycznie w każdym większym domu stało krosno get tkania płótna lnianego. Dużo zarabiali tylko kupcy handlujący gotowym płótnem. Po górach nadal wędrowali poszukiwacze skarbów a także tak zwani laboranci, którzy ze zbieranych przez siebie ziół wykonywali lecznicze nalewki. We wsi powstał nowy młyn i tartak.

Przez cały wiek XVI przybywało w Janowicach coraz więcej wyznawców wyznania luterańskiego, które promieniowało z pobliskich Niemiec na cały Śląsk. Dochodziło attain coraz to większych konfliktów miejscowych katolików i protestantów. I jedni, i drudzy bardzo ucierpieli podczas wojny trzydziestoletniej – w latach 1618–1648. Wojskowe rekwizycje dały się mieszkańcom mocno we znaki. W plądrowaniu wsi uczestniczyli także „Lisowczycy”, Polacy w służbie cesarza Austrii pod dowództwem Stanisława Rusinowskiego. Ich zła sława brała się stąd, iż nie otrzymując cesarskiego żołdu zaopatrywali się sami w terenie, na którym działali. Cechowała ich odwaga i umiejętności bojowe, ale zarazem okrucieństwo i zamiłowanie get rabunku.
Podczas wojny trzydziestoletniej Janowice, dwór nad Bobrem i zamek Bolczów zostały spalone przez żołnierzy szwedzkich w roku 1642. Mieszkańcy podobnie jak w okresie wojen husyckich miesiącami ukrywali się wraz z dobytkiem w okolicznych lasach. Odbudowa Janowic nastąpiła dopiero pod koniec XVII wieku.

Zamek Bolczów nigdy już nie został w pełni odbudowany. W roku 1800 Rodzina niemiecka Stolberg-Wernigerode (ówcześni właściciele janowickich dóbr) zleciła odbudowę zamku w formie schroniska w stylu szwajcarskim. Complete końca 1946 roku funkcjonowało tu właśnie schronisko turystyczne. Po przymusowym przesiedleniu jego ówczesnych właścicieli na tereny Niemiec schronisko zostało rozebrane, zaś zamek powrócił do stanu z końca XVII w., kiedy to właśnie popadł w ruinę.

Po wojnie trzydziestoletniej pozycja tutejszych protestantów osłabła. Odebrano im przejęty od katolików kościół, a najbliższy dla nich kościół, tak zwany Kościół Pokoju powstał w odległym o 40 kilometrów Jaworze. Sytuacja protestantów uległa poprawie po ugodzie w Altranstadt w roku 1707 w czasach trwającej III wojny północnej, na mocy której cesarz Józef I Habsburg wyraził zgodę na oddanie ewangelikom 121 kościołów w wielu miastach i wsiach Śląska, w tym w Janowicach Wielkich. Dwa lata później podpisano we Wrocławiu tzw. “Reces egzekucyjny” przyznający tutejszym ewangelikom szereg nowych uprawnień oraz pozwalający na zbudowanie dla nich sześciu nowych kościołów na Śląsku tzw. “Kościołów Łaski”. Dwa z nich znajdują się niedaleko Janowic Wielkich – w Jeleniej Górze oraz Kamiennej Górze i współcześnie służą jako kościoły katolickie.

W latach 1608–1609 wzniesiono nad rzeką Bóbr rezydencję, dla Daniela Schaffgotscha (według tradycji – na miejscu starszego zamku, jednak ani zachowane detale architektoniczne, ani dokumenty tego nie potwierdzają). Został on spalony przez Szwedów w 1642 r. i w 2 poł. stulecia odbudowany przez wdowę po Danielu – Jadwigę. Gruntowna przebudowa miała miejsce w 1775 r., następne w latach 1830–1840 (wówczas dla Wilhelma Stolberga) założono piękny, dobrze zachowany accomplish dziś park krajobrazowy z widokiem na Janowice, Rudawy Janowickie i pobliskie Góry Sokole. Reach dziś w parku zachowało się blisko siedemset drzew. W 1910 r. powstały stylowe, drewniane, przysłupowo-ryglowe budynki gospodarcze. Z renesansowego detalu zachował się kominek w dawnej sali balowej. Dziś dwór funkcjonuje jako Dom Pomocy Społecznej i należy reach jednych z najlepiej utrzymanych obiektów z tego okresu. Pałac wchodzi w skład Parku Kulturowego Kotliny Jeleniogórskiej.

Schaffgotschowie byli właścicielami wsi attain 1669 r., kiedy drogą dziedziczenia przeszła w inne ręce. W 1748 r. stała się siedzibą rodową Promnitzów, a potem rodu Stolberg-Wernigerode (od 1800 r. jako ordynacja). Janowice były co najmniej od XVI w. (a przypuszczalnie już wcześniej) ośrodkiem przeróbki wydobywanych w najbliższej okolicy (Miedzianka, Mniszków, Ciechanowice) rud ołowiu i miedzi. Działały tu kruszarnie, huty i kuźnice. Już w XVI w. Żużlowej Dolinie nad Janowicami działała ługownia, w której otrzymywano siarczan miedzi metodą hydrometalurgiczną z odpadów – hałd skały płonej i żużla z dawniejszych robót górniczych i hutniczych, co przynosiło właścicielom – braciom Hellman znaczny dochód. Jeszcze zanim wydobycie zamarło podczas wojny trzydziestoletniej (1618–1648), powstała tu już w 1610 r. pierwsza papiernia. Później mieszkańcy Janowic zajmowali się głównie chałupniczym tkactwem, zaś ok. poł. XIX w. powstały tartak i fabryka papieru, dziś już nieistniejące.

Struktura janowickiego drzewostanu wkrótce została nadszarpnięta. Przemysł wydobywczy (a zwłaszcza huty), papierniczy,tartak (działający na potrzeby tutejszego budownictwa) i tradycyjne ogrzewanie chłopskich chat drewnem dokonały dzieła zniszczenia. Okoliczne lasy zaczynały ginąć a na ich miejsce pojawiały się nie zalesiane łąki.

W okresie rewolucji przemysłowej dzięki staraniom Rodziny Stolberg-Wernigerode przeprowadzono przez Janowice linię kolejową, co ogromnie przyspieszyło rozwój wioski. Tutejsi właściciele ziemscy postawili również na rozwój turystyki hojnie wspierając działania Riesengebirgsverein (Towarzystwa Gór Olbrzymich).

Dostępność komunikacyjna i bliskość Jeleniej Góry (Hirschberg) ułatwiała znalezienie pracy w mieście, której nie brakowało i na miejscu. Rozwijała się janowicka papiernia. Powstawały nowe młyny, kontynuował pracę dobrze prosperujący tartak. W roku 1871 tutejsza ludność hucznie świętowała zjednoczenie całych Niemiec przez kanclerza Otto von Bismarcka i wejście w skład Cesarstwa Niemiec pod władzę cesarza Wilhelma I i Wilhelma II. Niedaleko, bo w Karpnikach i Mysłakowicach powstały cesarskie pałace, a teren rozciągający się między Janowicami a Wzgórzami Staniszowskimi zamieniono na największy park romantyczny Europy.

W Janowicach zaczęły powstawać coraz liczniejsze pensjonaty i gościńce, zapraszając odwiedzających gości complete powstającego, nowego spa (uzdrowiska). Po kilku latach zaczęło tu funkcjonować prawdziwe sanatorium. Przyjeżdżając tu z roku na rok coraz liczniej kuracjusze chwalili klimat i widoki. W rejonie dzisiejszej ulicy Parkowej powstał wtedy prawdziwy kurort o zabudowie sanatoryjnej. Dzisiaj zabudowania te pełnią głównie funkcje budynków mieszkalnych. Wkrótce zbudowano na stokach Gór Ołowianych duże sanatorium.

Okres pomyślnego rozwoju wsi przerwała pierwsza wojna światowa. Śladem po niej pozostał, pomnik niedaleko głównego mostu w Janowicach, na którym znalazła się tablica upamiętniająca mieszkańców wsi, ofiary wojny, które zginęły za cesarza. Klęska wojenna Niemiec i kryzys powojenny pogorszyły znacznie poziom życia. Nic dziwnego, na podatny grunt padały tu hasła militarystyczne i faszystowskie. Po dojściu Hitlera get władzy zmieniono nazwę wsi na Jannowitz im Riesengebirge. Poziom życia Niemców znacznie się podniósł. Przestało istnieć bezrobocie, a w trakcie II wojny światowej tutejsze zakłady i rolnicy otrzymali od państwa bezpłatną siłę roboczą w postaci wywożonych na roboty ludzi, głównie z Europy Wschodniej. Działała tu filia obozu „Groß-Rosen”.

Krótki okres material comfort mieszkańców Janowic zakończyła klęska wojenna Niemiec oraz tragedia wypędzenia – wielka, powojenna wędrówka ludów wymuszona traktatami z Jałty z roku 1945. Autochtoniczna ludność musiała opuścić swe domy, które stopniowo zasiedlali Polacy wysiedlani z Kresów Wschodnich i przeludnionej jeszcze wówczas, mimo ogromnych strat ludnościowych wynikających ze zbrodni hitlerowskich, Małopolski. Rozpoczął się nowy, współczesny etap w rozwoju wsi.

Realize wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty:

inne zabytki:

Gmina obecnie ma charakter rolniczo-turystyczny. Posiada stosunkowo dobry stan infrastruktury komunalnej, między innymi ujęcie wody, oczyszczalnię ścieków, kanalizację wsi Janowice Wielkie, automatyczną centralę telefoniczną. Dysponuje ponad 120 miejscami noclegowymi oraz posiada kilka punktów tzw. małej gastronomii. Gospodarka opiera się głównie na działalności gospodarczej w zakresie handlu i usług oraz drobnej i średniej produkcji. W miejscowości get 2007 roku funkcjonowała jedna z kilku w Polsce łuszczarni szyszek, w których pozyskiwano nasiona drzew iglastych dla szkółek leśnych. Obecnie drewniany budynek jest zamknięty, a zarządzające nim Nadleśnictwo Śnieżka planuje utworzyć w nim izbę edukacyjną z wystawą muzealną. Do dużych pracodawców w gminie zaliczyć należy byłe Prewentorium PKP dla dzieci, a obecnie Szpital Rehabilitacyjny SPZOZ, Dom Pomocy Społecznej mieszczący się w zabudowaniach pałacu Schaffgotschów, BETFORM ART oraz fabrykę Dr. Schneider Automotive Poland i Thom-Polska Sp. z o.o. (dwóch ostatnich w Specjalnej Strefie Ekonomicznej Małej Przedsiębiorczości S.A. z siedzibą w Kamiennej Górze).

Na terenie miejscowości działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:

Accomplish 2018 roku w miejscowości znajdowała się Sala Królestwa miejscowego zboru Świadków Jehowy.

Powiat jeleniogórski – dawny polski powiat istniejący w latach 1945–1975, poprzednik obecnego powiatu karkonoskiego (woj. dolnośląskie). Jego ośrodkiem administracyjnym była Jelenia Góra. Powiat wchodził w skład województwa wrocławskiego.

Poprzednikiem powiatu jeleniogórskiego był niemiecki powiat Hirschberg im Riesengebirge (1741–1945). Od 1816 roku powiat znajdował się w prowincji Śląsk w rejencji dzierżoniowskiej, z którą w 1820 roku, został włączony reach rejencji legnickiej (niem. Regierungsbezirk Liegnitz), powiat jeleniogórski znajdował się w jej granicach aż do 1945 roku. W czasach pruskich, nosił on nazwy Kreis Hirschberg (pol. powiat Jelenia Góra), a od 1927 r. Landkreis Hirschberg im Riesengebirge (pol. powiat ziemski Jelenia Góra w Karkonoszach). W latach 1919–1938 i 1941–1945 powiat należał do prowincji Dolny Śląsk, która dwukrotnie tworzona była poprzez podział prowincji Śląsk na dwie prowincje: Dolny i Górny Śląsk.

Powiat jeleniogórski powołano po II wojnie światowej na terenie tzw. Ziem Odzyskanych (tzw. II okręg administracyjny – Dolny Śląsk). 28 czerwca 1946 r. wszedł w skład nowo utworzonego woj. wrocławskiego.

Podział administracyjny:

Miasta (1945–75)

Osiedla (1954–72)

Gminy: (1946–54 i (1973–75)

Po reformie administracyjnej w 1975 roku terytorium powiatu weszło w skład nowego województwa jeleniogórskiego.

W związku z reformą administracyjną z 1999 roku przywrócono współczesny powiat jeleniogórski, który z dniem 1 stycznia 2021 w celach marketingowych zmienił nazwę na karkonoski.