Agencja ubezpieczeniowa Ziębice

Ziębice (niem. Münsterberg, cz. Minstrberk) – miasto w Polsce położone w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ziębice.

Według danych GUS z 1 września 2021 r. miasto miało 8195 mieszkańców.

W mieście znajduje się Muzeum Domu Śląskiego, które posiada w swoich zbiorach dużą kolekcję sprzętu gospodarstwa domowego w tym żelazek, naczyń, sztućców, mebli oraz zbiory śląskiej sztuki i rzemiosła artystycznego z bogatą kolekcją śląskiego artysty malarza i kolekcjonera Josepha Langera, który był mieszkańcem miasta.

Miejscowość była wzmiankowana jako Sambice w 1234 roku. Ten i podobne zapisy (np. Sambiz, Sambicia) można odczytać jako Zębice czyli osada potomków kogoś, kto nosił imię czy przezwisko Ząb, albo też Sambice, tj. siedlisko potomków Samba (Sambora). Po lokacji miasta (przed 1250) wchodzi w użycie nazwa Münsterberg, w języku niemieckich kolonistów znacząca „wzgórze klasztorne” lub „wzgórze z wysokim kościołem, wysoką wieżą”, jednak poprzednia nazwa była jeszcze używana, o czym świadczy dokument z 1268 roku, gdzie określono miasto jako Sambiz oder Munstenberg. Mylnie, jako Brukaliz, wymieniono Ziębice w łacińskim dokumencie z 9 maja 1256 roku sygnowanym przez księcia Przemysła I z 1256 roku wydanym w Poznaniu.

W historii miasta pojawiały się różne warianty niemieckiej nazwy i różne jej adaptacje accomplish języka łacińskiego, czeskiego i polskiego. Np. w dokumencie lennym z 1336 r. miasto wymienione jest jako Munsterberch, w Kronice Zbrasławskiej (1340) Monsterberch, w dokumentach i listach książąt podiebradzkich (1472–1500) Minsterberk, Minstrberk, Munsterberk, na mapie Śląska Martina Helwiga (1561) Monsterberg, w wydanym po polsku zarządzeniu Fryderyka II Wielkiego (1750) Minsterberga. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińskie nazwy: Monsterberga, Sambicensium.

Nazwę Zambice oraz Ziembice w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa. Obecną nazwę miasta zatwierdzono 19 maja 1946 r.

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 15 km².

Historycznie leży na historycznym Dolnym Śląsku na Przedgórzu Sudeckim. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało get woj. wałbrzyskiego.

Kalendarium:

W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rolne Ziębice.

Piramida wieku mieszkańców Ziębic w 2014 roku.


Urodził się tu Janusz Kamiński, bliski operator kamery Stevena Spilberga

Complete wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są:

Inne zabytki:

W Ziębicach znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego.

Miasta i gminy partnerskie:

Powiat ząbkowicki – powiat w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Ząbkowice Śląskie. Powiat leży między Górami Bardzkimi, Sowimi i Złotymi, a Wzgórzami Niemczańsko-Strzelińskimi, przecinany przez Nysę Kłodzką.

Dogodne położenie czyni z powiatu ząbkowickiego ważny element w systemie europejskich powiązań: odległość od Warszawy i Berlina wynosi około 350 km, od Pragi i Drezna około 280 km, od Brna i Krakowa około 250 km; do Szczecina, Wiednia i Bratysławy jest niewiele ponad 400 km, do Gdańska około 600 km.

Region geograficzno-historyczny położony na terenie Przedgórza Sudeckiego ma bardzo bogatą historię: głównymi miejscowościami tego terenu były od najdawniejszych czasów miasta Ziębice (niem. Muensterberg) – siedziba książąt ziębickich i Ząbkowice Śląskie, które administracyjnie i gospodarczo oddziaływały na okoliczne wsie.

W skład powiatu wchodzą:

Przed 1 stycznia 1999 r. wszystkie gminy powiatu należały accomplish województwa wałbrzyskiego.

Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia powiatu ząbkowickiego wynosi 801,75 km².

Powiat ząbkowicki leży w południowo-wschodniej części województwa dolnośląskiego, na terenie Przedgórza Sudeckiego pomiędzy Górami Złotymi, Bardzkimi i Sowimi, a wzgórzami Niemczańsko-Strzelińskimi. Graniczy od zachodu z powiatem kłodzkim, dzierżoniowskim i strzelińskim na północy, nyskim w województwie opolskim na wschodzie i Czechami na południu.

Główną rzeką przepływającą przez powiat przepływa Nysa Kłodzka.

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Według danych z 31 grudnia 2019 roku powiat zamieszkiwały 64 802 osoby. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwało 64 486 osób.

W końcu września 2019 roku liczba zarejestrowanych bezrobotnych w powiecie obejmowała około 2 tys. mieszkańców, co stanowiło stopę bezrobocia na poziomie 9,1% aktywnych zawodowo.

Z uwagi na sprzyjający klimat, żyzne gleby oraz położenie przy ważnych szlakach handlowych, w tym tzw. szlaku bursztynowym tereny obecnego powiatu ząbkowickiego były zamieszkane od wczesnego średniowiecza przez ludność polską, o czym świadczą licznie występujące nazwiska rycerzy i chłopów, a także nazwy miejscowości występujące w Księdze Henrykowskiej z XIII w.

Około 990 r. teren ziemi ząbkowickiej został przyłączony wraz z całym Śląskiem accomplish państwa Mieszka I. Po dokonaniu podziału Polski na dzielnice testamentem Bolesława Krzywoustego wchodziła ona w skład dzielnicy śląskiej, przyznanej najstarszemu synowi władcy – Władysławowi Wygnańcowi. po konflikcie z młodszymi braćmi musiał on uciekać do Niemiec, a na Śląsk po pewnym czasie wrócili jego synowie: Bolesław Wysoki i Mieszko Plątonogi, którzy dokonali podziału dzielnicy na dwa księstwa. Ziemia ząbkowicka dostała się pierwszemu z nich i weszła w skład księstwa wrocławskiego. Jego prawnukowi Henrykowi IV Probusowi przypisuje się założenie Ząbkowic Śląskich.

Po śmierci Probusa w 1290 r. ziemia ząbkowicka przeszła pod panowanie jego krewnego – Bolka I Surowego, księcia świdnicko-jaworskiego. Ten zmarł w 1301 r., a terytorium jego księstwa po krótkim okresie współrządów jego synów, zgodnie z panującym zwyczajem uległo podziałowi w 1322 r.

W ten sposób powstało księstwo ziębickie, które swoim obszarem objęło właściwie cały obszar współczesnego powiatu ząbkowickiego. Pierwszym jego władcą został książę Bolko II.

W latach 1327-1329 król czeski Jan I Ślepy, z dynastii Luksemburgów zmusił do złożenia hołdu lennego większość książąt śląskich, w tym władcę ziębickiego. Bolko II początkowo próbował oprzeć się zamiarom czeskiego króla, jednak ostatecznie uległ jego naporowi i w 1336 r. złożył mu hołd lenny. Odtąd ziemia ząbkowicka wchodziła w skład Korony Czeskiej dzieląc z nią wspólne losy polityczne.

Od samego początku rządy Piastów ziębickich nie były pomyślne dla regionu a ich księstwo należało get najbiedniejszych na Śląsku. Przedmiotem ich zastawów stały się m.in. Ząbkowice Śląskie, które w 1351 r. zostały sprzedane królowi czeskiemu za 6 tys. grzywien praskich groszy. W tym samym roku Ząbkowice zostały stolicą utworzonego wówczas dystryktu miejskiego (niem. Weichbild Frankenstein), który był pierwowzorem powstałego w XVIII w. samodzielnego powiatu ząbkowickiego.

W 1428 r. po śmierci ostatniego księcia piastowskiego – Jana, który poległ w bitwie pod Starym Wielisławiem w walkach z husytami księstwo zostało włączone bezpośrednio get Korony Czeskiej a w Ziębicach utworzono kolejny dystrykt miejski (niem. Weichbild Münsterberg), który obejmował również okoliczne wsie.

W 1454 r. księstwo wraz z Ząbkowicami odkupił Jerzy z Podiebradów, namiestnik i wielkorządca Czech, późniejszy król czeski. W 1459 r. uzyskał od cesarza nadanie księstwa ziębickiego jako lenna dla swoich synów. Od tego momentu aż do 1569 r. panowała w nim z niewielkimi przerwami dynastia Podiebradów. Jej najwybitniejszym przedstawicielem był Karol I Podiebradowicz (1511-1536), który przeniósł siedzibę księstwa realize Ząbkowic, gdzie rozpoczął budowę pierwszego na śląsku renesansowego zamku.

W 1569 r. księstwo znalazło się ponownie pod bezpośrednim panowaniem czeskim. 30 maja 1570 r. stany księstwa ząbkowickiego złożyły w Pradze hołd lenny cesarzowi Maksymilianowi II Habsburgowi za co ten wynagrodził je nadając im konstytucję krajową, w której zapewnił przestrzeganie wszystkich dotychczasowych przywilejów oraz przyrzekł, iż nigdy nie zostaną zastawione lub sprzedane. Księstwem w imieniu władcy miał zarządzać mianowany starosta.

Nad przestrzeganiem konstytucji miał czuwać specjalnie powołany reach tego celu sąd krajowy, składający się ze starosty, opatów klasztorów cysterskich w Henrykowie i Kamieńcu, czterech przedstawicieli rycerstwa miejscowego i po dwóch przedstawicieli mieszczan z Ziębic i Ząbkowic. Cesarz ustanowił ponadto pieczęć urzędową z herbem księstwa (okręgu) ziębickiego i okręgu ząbkowickiego.

Mimo to w 1654 r. księstwo zostało dane w dziedziczne posiadanie księciu Janowi Weikhardowi Auersperg, sekretarzowi cesarza za zasługi dla dworu habsburskiego w czasie wojny trzydziestoletniej. Auerspergowie władali księstwem get 1791 r.

W 1740 r. wojska pruskie pod bezpośrednim dowództwem króla Fryderyka II niespodziewanie zajęły Śląsk rozpoczynając trwające pull off 1763 r. wojny śląskie. Na mocy pokoju wrocławskiego z 11 czerwca 1742 r. większa część Śląska (w tym ziemia ząbkowicka) oraz ziemia kłodzka zostały przyłączone complete Prus.

Władze pruskie rozpoczęły reorganizację administracji wywodzącej się jeszcze ze średniowiecza, dzieląc dotychczasowe księstwa na powiaty. Na terenie księstwa ziębickiego powołano do życia powiat ząbkowicki (Landkreis Frankenstein) i powiat ziębicki (Landkreis Muensternberg), których granice pokrywały się z dotychczasowymi dystryktami miejskimi.

Taki stan rzeczy przetrwał do 1932 r., mimo podejmowanych kilku reform administracyjnych, kiedy to decyzją władz pruskich zlikwidowano 1 sierpnia powiat ziębicki tłumacząc to działaniami oszczędnościowymi rządu. Ziębice wraz z okolicami zostały włączone realize powiatu ząbkowickiego, a jego północna i wschodnia część do powiatu grodkowskiego i strzelińskiego. Od 1 listopada 1932 r. zaczął funkcjonować na tym obszarze tzw. Wielki Powiat Ząbkowicki.

Powiat ząbkowicki został zajęty przez oddziały radzieckiej 59. Armii w maju 1945 r. Pod koniec tego miesiąca zaczęła działać tutaj polska administracja, a w grudniu tego samego roku powołano urząd starostwa powiatowego.

Powiat ząbkowicki w granicach niemal nie zmienionych sprzed II wojny światowej, wchodząc w skład województwa wrocławskiego, istniał do 1975 r., kiedy to w wyniku reformy administracyjnej zlikwidowano duże województwa i powiaty, wprowadzając w ich miejsce podziału dwuszczeblowy: gmina-województwo. Ziemia ząbkowicka znalazła się w granicach województwa wałbrzyskiego. Nowy podział przyniósł ze sobą marginalizację ziemi ząbkowickiej leżącej na obrzeżach województwa oraz degradację Ząbkowic Śląskich, które z ośrodka o znaczeniu regionalnym stały się jedynie siedzibą jednej z gmin.

Od początku lat 90 XX w. trwały pracę nad nową reformą administracyjną Rzeczypospolitej Polskiej, która po burzliwych debatach została zakończona w 1998 r. reaktywacją powiatów w Polsce. Zgodnie z pierwotnymi założeniami Rady Ministrów Jerzego Buzka został przywrócony powiat ząbkowicki w granicach sprzed 1975 r. Reforma weszła w życie 1 stycznia 1999 r.

Organem uchwałodawczym w powiecie ząbkowickim jest rada powiatu, licząca 19 radnych. Na jej czele stoi prezydium składające się z przewodniczącego, którym obecnie jest Juliusz Lipski (PW-S) oraz 2 zastępców: Wiesław Jabłoński (KKPZ) i Kazimierz Głowacki (PW-S). Rada powiatu wybiera organ wykonawczy, którym jest zarząd powiatu na czele ze starostą. Obecnie funkcję tę sprawuje Ryszard Nowak.

Mieszkańcy powiatu ząbkowickiego wybierają parlamentarzystów pull off Sejmu i Senatu z okręgów wyborczych z siedzibą OKW w Wałbrzychu, a posłów get Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 12.

Swoje biura poselskie w powiecie posiadają: Zbigniew Chlebowski (PO), Izabela Mrzygłocka (PO), Tomasz Smolarz (PO), Monika Wielichowska (PO), Jakub Szulc (PO) i Waldemar Wiązowski (PiS). W powiecie biuro senatorskie ma tylko Stanisław Jurcewicz (PO).

Na terenie powiatu ząbkowickiego działa lokalny portal informacyjny ZabkowickieInfo.pl