Agencja ubezpieczeniowa Polkowice

Polkowice – miasto powiatowe leżące na Dolnym Śląsku, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Polkowice. Położone przy drodze ekspresowej S3 (trasa międzynarodowa E65) i drodze wojewódzkiej nr 331, na południowo-wschodnim skraju Wzgórz Dalkowskich w kierunku Doliny Szprotawy. Stanowi jeden z głównych ośrodków przemysłowych Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Na terenie miasta znajduje się podstrefa Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, w której znajdują się m.in. zakłady: CCC, Volkswagen Motor Polska, Sitech, Sanden.

Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 23,74 km².

W latach 1946–1967 osiedle typu miejskiego, a od 1 stycznia 1967 roku ponownie miasto. W latach 1954–1972 Polkowice były siedzibą, utworzonej w miejsce gminy, Gromady Polkowice, a w wyniku kolejnej reformy gminnej, od 1 stycznia 1973 roku ponownie siedzibą Gminy Polkowice. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało realize woj. legnickiego. Z dniem 10 sierpnia 1998 roku Polkowice stały się siedzibą powiatu polkowickiego.

Nazwa miejscowości pochodzi od imienia Bolko, które jest staropolskim derywatem słowiańskiego imienia męskiego Bolesław będącym imieniem dynastycznym w polskiej dynastii Piastów oraz czeskiej Przemyślidów.

Według pierwszych zapisków Bolesław I Wysoki z dynastii Piastów wybudował w lesie na miejscu dzisiejszego miasta dwór myśliwski zwany Bolkowicami. Miano to ulegało z biegiem czasu modyfikacjom – Bolkewice, Pulkowice, Polkowice, by dostosować się do wymowy niemieckiej poprzez formę Bolckowitz i ostatecznie Polkwitz. Miejscowość została zapisana w łacińskim dokumencie wydanym w 1333 roku we Wrocławiu w zlatynizowanej staropolskiej formie Polcovicz. W 1475 roku w łacińskich statutach Statuta Synodalia Episcoporum Wratislaviensium miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Polkewicze oraz Polkowice.

W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Polcovitium. W dziele Matthäusa Meriana pt. „Topographia Bohemiae, Moraviae et Silesiae” z 1650 roku miasto zanotowane jest pod dwiema nazwami Bolkowitz oraz Polckwitz.

Polską nazwę Bolkowice oraz niemiecką Polkwitz w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany pod koniec wieku XIX podaje dwie polskie nazwy miejscowości – Polkwice i jako starszą – Bolkowice oraz niemieckie Polkwitz, Pulkwitz, Bolkowitz, Bolkwitz.

Po dojściu get władzy narodowych socjalistów zmieniono nazwę miasta w latach 1937–1945 na całkowicie niemiecką Heerwegen. W 1945 r. administracja polska wybrała jako polską nazwę miasta dawną formę Polkowice.

W łacinie występuje w formie Polkovitium.

Losy ziemi polkowickiej były od wczesnego średniowiecza związane z losami politycznymi całego Śląska. W szczególności utworzonego w połowie XIII w. Księstwa głogowskiego.

Na długo przed uzyskaniem praw miejskich Polkowice były osadą targową – leżały na szlaku handlowym między grodem Dziadoszan – Głogowem a Trzebowian – Legnicą. Oprócz uprawy roli, mieszkańcy zajmowali się też handlem i obsługą karawan kupieckich. W 1180 znajdował się tu dwór myśliwski księcia wrocławskiego Bolesława Wysokiego. Gdy w 1223 r. książę Henryk Brodaty oddał Sychową opatowi Cystersów z Lubiąża; Guntherowi, mieszkańców jako łazęków poddał pod jurysdykcję starosty Bogdana z Polkowic wymienionym po łacinie jako Bogdan de Polkovic. Prawa miejskie nadał Polkowicom książę głogowski Konrad I przed 1272 r. prawdopodobnie w 1265 r. Pierwsza wzmianka jako o „civitas” z 1291 r. Od lokacji miasta na prawie niemieckim reach końca XIV w. w imieniu księcia miastem rządzili dziedziczni wójtowie. W 1406 r. mieszczanie powołali Radę Miejską, a w 1407 miasto wykupiło dziedziczne wójtostwo, a władzę w mieście przejęła Rada Miejska z burmistrzem na czele. W 1457 r. miasto doszczętnie spłonęło. Ponowne zniszczenia i wyludnienie miasta nastąpiło w czasie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) oraz epidemii dżumy w 1680 r.

W wyniku wojen śląskich (1740–1763) Polkowice wraz z całym księstwem głogowskim przeszły z monarchii Habsburgów austriackich we władanie Prus (w 1741 r.). Wraz z nową państwowością, wprowadzono na Śląsku zmiany administracyjne: Śląsk podzielono na dwa departamenty i ich władze administracyjne w postaci kamer wojenno-dominalnych, z siedzibą we Wrocławiu (dla Śląska Środkowego i Górnego) oraz w Głogowie (dla Śląska Dolnego), oraz na powiaty – departament kamery głogowskiej obejmował 16 powiatów, wrocławskiej – 32, na ich czele stali starostowie. Rada Miejska przestała mieć wpływ na miejskie wydatki, na które zgodę wydawała Królewska Izba Skarbowa w Głogowie. Urzędników miejskich mianowali urzędnicy królewscy. Wybory do Rady Miejskiej odbyły się dopiero w 1809 r., po ogłoszonych w 1808 r. reformach w organizacji samorządów miejskich (w ramach wielkich reform państwa pruskiego, po klęskach w wojnach z napoleońską Francją). Mieszkańcy wybierali Radę, która wybierała członków magistratu i burmistrza. Wybory musiały być zatwierdzone przez króla. Wojny napoleońskie doprowadziły miasto realize ruiny gospodarczej. W XVIII-XIX w. przybyli tu osadnicy holenderscy, którzy budowali liczne wiatraki, rozwinęło się również płóciennictwo i garncarstwo. W 1807 w Polkowicach przebywał Napoleon, a rok później legion polski udający się do Hiszpanii.

Druga połowa XIX w. była okresem wzmożonego rozwoju miasta, Polkowice były wówczas dużym ośrodkiem polonijnym. W latach 1852–1853 zbudowano nowy ratusz (do dziś istniejący). W 1900 r. Polkowice uzyskały połączenie kolejowe z resztą kraju, w 1901 – połączenie telefoniczne, 1907 – elektryczne oświetlenie ulic. W latach 1937–1945 miasto nosiło nazwę Heerwegen.

Pod koniec 1939 r. w mieście znaleźli się pierwsi robotnicy przymusowi z Polski, pracujący głównie w gospodarstwach rolnych. W roku następnym powstał też obóz jeniecki dla żołnierzy francuskich. W wyniku II wojny światowej i zmiany granic miejscowość znalazła się w 1945 pod polską administracją i uzyskała nazwą Polkowice. Tutejsza niemiecka ludność została wysiedlona w nowe granice Niemiec. Na jej miejsce przybyli polscy osadnicy z Poznańskiego i Łódzkiego oraz ekspatrianci z Kresów Wschodnich. Ze względu na niewielkie rozmiary Polkowice po wojnie nie zostały zakwalifikowane complete rzędu miast. 1 stycznia 1967 r. Polkowice ponownie otrzymały prawa miejskie. 1 stycznia 2005 do miejscowości została dołączona pobliska wieś – Polkowice Dolne.

Najważniejsze wydarzenia w historii Polkowic:

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są:

Polkowice Dolne

inne zabytki w Polkowicach:

Miasto dzieli się na:

Liczba ludności Polkowic na przestrzeni lat 1885–2017.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 22 486 mieszkańców.

Piramida wieku mieszkańców Polkowic w 2017 roku.

Żłobki

Przedszkola

Szkoły podstawowe

Szkoły ponadpodstawowe

Szkoły Wyższe

Imprezy kulturalne w mieście organizuje Polkowickie Centrum Animacji. Najważniejsze z nich to:

Oprócz wyżej wymienionych wydarzeń kulturalnych odbywają się różne wystawy, konkursy, przeglądy itp.
(Występy Grupy Teatralnej „Antrakt”, występy Grupy Teatralnej „A-DE-TE” działających na terenie PCA)

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące Kościoły i związki wyznaniowe:

Burmistrzowie miasta:

Polkowickie zespoły sportowe:

W mieście zlokalizowany jest Aquapark Polkowice, który składa się z zespołu basenów oraz pływalnię, 5 zjeżdżalń (w tym jednej wewnętrznej), spa, sauny, siłownię, kręgielnię, stoły bilardowe, salę fitness, jaskinię solną, solarium, kriokomorę. Znajdują się tam też dwa inne baseny – Niekryty basen Grzybek, otwierany tylko w okresie letnim i kryty basen sportowy przy Szkole Podstawowej nr 3. Niedawno został zbudowany stadion lekkoatletyczny, na którym trenować będzie LKS Polkowice.

Przez miasto przebiega Dolnośląska Droga św. Jakuba odcinek szlaku pielgrzymkowego get grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela w Hiszpanii.

Powiat polkowicki – powiat w Polsce (na północnym zachodzie województwa dolnośląskiego), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Polkowice.

Podstawowe gałęzie gospodarki – handel; przemysł: chemiczny, hutniczy, motoryzacyjny, skórzany, wydobywczy rud miedzi; usługi, turystyka.

W skład powiatu wchodzą:

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Według danych z 31 grudnia 2019 roku powiat zamieszkiwało 63 065 osób. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwały 63 082 osoby.

W końcu listopada 2019 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w powiecie obejmowała ok. 1,6 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 4,2% do aktywnych zawodowo.

Żagański, Głogowski, Bolesławiecki, Legnicki, Lubiński