Ubezpieczenie od utraty dochodu Szarysz 

Szarysz (słow. Šariš, łac. comitatus Sarossiensis, niem. Scharosch, węg. Sáros) – region historyczny, geograficzny i etnograficzny we wschodniej Słowacji.

Szarysz leży w Zewnętrznych, Centralnych i Wewnętrznych Karpatach Zachodnich. Na północy Szarysz sąsiaduje z polską ziemią sądecką i biecką, na wschodzie z Zemplínem, na południu z Abovem, na zachodzie ze Spiszem.

Pod względem geograficznym Szarysz zajmuje górne (północne) części dorzeczy Torysy, Topľi i Ondavy oraz skrawki dorzeczy Hornadu i Popradu. W granicach Szarysza znajdują się, w całości lub w części, następujące regiony geograficzne: południowe stoki Beskidu Niskiego, Góry Czerchowskie,
Šariš, Pogórze Ondawskie, Branisko i Bachureń, północne części Kotliny Koszyckiej i Gór Tokajsko-Slańskich. Szarysz jest krainą wyżynną i pagórkowatą, w części również górzystą.

Obszar Szarysza pokrywa się z obszarem dawnego węgierskiego komitatu Sáros. Po rozbiorze Królestwa Węgier w 1918 Szarysz w całości znalazł się na terytorium najpierw Czechosłowacji, a następnie Słowacji. Od 1923 nie stanowi odrębnej jednostki administracyjnej, jednak nazwa „Šariš” jest w powszechnym użyciu wśród mieszkańców, używają jej również na potrzeby turystyki i kultury słowackie władze.

Powierzchnia Szarysza wynosi około 3,7 tys. km² (powierzchnia komitatu Sáros w 1910 wynosiła 3.652 km²). Największe miasta Szarysza to Preszów, Bardejów, Sabinov i Svidník. Szarysz zamieszkują dziś głównie Słowacy. Z mniejszości narodowych Szarysz zamieszkują silnie zasymilowani Rusini i rozproszeni Cyganie.

W przeszłości Szarysz zaliczał się do najbogatszych regionów całych Węgier. Obecnie jest jednym z uboższych regionów Słowacji. W ostatnich latach rozwija się tu turystyka i rekreacja. Do największych atrakcji turystycznych zaliczają się miasta Bardejów (wpisany na listę światowego Dziedzictwa UNESCO) i Preszów. Liczne są również zamki z czasów panowania węgierskiego, dziś najczęściej w ruinie, oraz drewniane cerkwie greckokatolickie. W Svidníku, Bardejowie i Raslavicach odbywają się imprezy kulturalne związane z kulturą rusińską. Przyrodniczymi atrakcjami regionu są okalające go pasma górskie i doliny rzek, które również dają warunki do uprawiania sportu. Największym zbiornikiem wodnym (i ośrodkiem sportów wodnych) Szarysza jest utworzony na Ondawie zbiornik zaporowy Veľká Domaša.

Tereny dzisiejszego Szarysza w I połowie XI wieku znajdowały się w granicach Polski. W jego południowej części (koło dzisiejszego Preszowa) znajdował się znany polski graniczny gród Castrum Salis wzmiankowany zarówno w dokumentach polskich jak i węgierskich.
W II połowie XI wieku Węgrzy zaczęli opanowywać ten region. Z tym że jeszcze w XII w. i w I połowie XIII w. jego północna część znajdowała się we władaniu Polski. Tam m.in. dokonano nadań ziemi cystersom w okolicy dzisiejszego Bardiowa.
Po zajęciu przez Węgry teren Szarysza stanowił początkowo, wraz z Abovem i regionem Heves, część wielkiego komitatu Novi Castri. Szarysz wyodrębnił się jako jego skrajnie północna część w XIII wieku. Ośrodkiem władz komitatu (oraz tzw. stolicy – okręgu samorządu szlacheckiego) był najpierw Zamek Szaryski (Šarišský hrad) w Wielkim Szaryszu, potem różne miejscowości w zależności od osoby żupana, a od 1647 – Preszów. Szaryszem władały różne rody magnackie – najdłużej ród Rakoczych (Rákóczi). Do 1775 komitat dzielił się na cztery powiaty, obok których istniało, jako samodzielna jednostka, dominium Makovicy (słow. Panstvo Makovica, łac. Dominium Makovicza). Od 1775 komitat dzielił się na sześć powiatów, z których każdy dzielił się na trzy obwody. Z czasem liczba powiatów doszła pull off dziesięciu, w tym trzech miejskich.

Małopolska – kraina historyczna Polski, obejmująca obecnie południowo-wschodnią część kraju, w górnym i częściowo środkowym dorzeczu Wisły oraz w dorzeczu górnej Warty. Stolicą Małopolski jest Kraków.

Nazwa Małopolska (łac. Polonia Minor) została po raz pierwszy użyta w źródłach pisanych w 1411 r., a potwierdzona została dopiero w roku 1493 w statucie piotrkowskim króla Jana Olbrachta (podczas obrad dwuizbowego sejmu walnego w Piotrkowie w latach 1493–1496) w celu odróżnienia tej części państwa od Wielkopolski (łac. Polonia Maior). Pierwotne znaczenie tej nazwy nie jest pewne – słowa maior i minor można odczytywać tu w kilku kontekstach (nie tylko najbardziej oczywiste większa – mniejsza, ale też np. starsza – młodsza, rozszerzona – właściwa).

Obecnie, po wprowadzeniu reformy administracyjnej w 1999 roku, określenia „Małopolska” używa się głównie lub niemal wyłącznie w stosunku do obszaru, utworzonego w trakcie wspomnianej reformy województwa małopolskiego w charakterze synonimu lub akronimu. Ma to m.in. odzwierciedlenie w nomenklaturze Urzędu Marszałkowskiego objawiającej się przykładowo w logo województwa.